Virtual Symmetry is een openbaring in het progressieve metal universum die hun fans en luisteraars weten te verbijsteren. Nee, dat zijn niet mijn woorden maar die van de band zelf. Nou, dat moet dan wel héél goed zijn. Deze Zwitsers-Italiaanse band gaat inmiddels zo’n elf jaar mee maar bracht pas in 2016 hun debuut album ‘Message From Eternity’ uit. Dit leidde al snel tot een aardige lokale fanbase, maar tot een echte doorbrak kwam het niet. Eind juni komt het tweede album van de band uit, gaat ‘Exoverse’ wél tot een Europese doorbraak leiden?

Om maar met de deur in huis te vallen: nee, dat denk ik niet. De muziek die de mannen maken is overduidelijk geïnspireerd door bands zoals Dream Theater, Symphony X en Seventh Wonder. Dat laatste is vooral te merken aan de zang van Marco Pastorini, waarvan het stemgeluid een beetje doet denken aan die van Tommy Karevik (Seventh Wonder, Kamelot). Echter het niveau van Pastorini is mijlenver verwijdert van superzanger Karevik, wat af en toe ook pijnlijk te horen valt. Pastorini geeft véél te veel gas waardoor hij soms behoorlijk uit de bocht schiet. Het wordt niet per se vals maar aangenaam klinkt het geenszins. Dat is jammer want je kan horen dat hij echt wel kan zingen, zo lang hij maar doseert. De rest van de band doet erg hun best om technisch indrukwekkende muziek te spelen, waarin ze tot op zekere hoogte weldegelijk slagen. Er wordt ook hier erg veel gas gegeven, er is een overvloed aan coole riffs, dikke solo’s, en pompende drums, maar er is te weinig aandacht besteed aan het schrijven van een sterke composities. Het is allemaal wel aardig en er valt tot zeker hoogte prima naar te luisteren, maar ik wordt ook niet uitgedaagd zoals bij liedjes van de grotere bands die ik eerder heb genoemd. Om het simpel te omschrijven, het album is niet in balans.

Alle muzikanten laten zien dat ze de potentie hebben om hele gave muziek te maken maar helaas komt dat er nu niet helemaal uit. Ze hebben zelfs artiesten als Jordan Rudess (Dream Theater) en Tom Englund (Evergrey) weten te strikken als gastartiest, hoewel hun bijdrage mij niet in het bijzonder is opgevallen. Uiteraard hoorde ik op ‘Exodus’ wel dat Englund meezong maar als de liedjes zelf niet echt bijzonder zijn dan maakt het simpelweg niet uit welke wereldster aan het zingen is. Als de mannen meer zouden focussen op het schrijven van sterke liedjes, in plaats van coole riffs, technische hoogstandjes en te moeilijke zangpartijen, dan zie ik ze nog wel eens uitgroeien tot een aardige naam in het genre. Ze zijn op dit moment in ieder geval zeker geen openbaring het progressieve metal genre.