Twee jaar geleden kwam de vorige plaat ‘Essentia’ uit en daarmee wist Victoria zich goed op de kaart te zetten. Ze is zelfs genomineerd voor beste zangeres tussen grote namen als Floor Jansen, Elize Ryd en Charlotte Wessels. Dan moet je in deze uiterst verzadigde markt toch wel wat meenemen zou je denken. Dat doet ze dus ook met haar heerlijk donkerbruine stem. Tussen alle Covid ellende door de afgelopen paar jaar wist ze in de momenten dat Australië niet in lockdown was te werken aan deze opvolger.

Waar ik de vorige keer het niet altijd even origineel vond, merk ik dat het nu juist een minder toegankelijk en toch iets meer complexere plaat is geworden. Heel eerlijk: dat is voor mij één van de redenen waarom ik het een stap vooruit vind. De eerste keer luisteren overtuigde mij nog niet, maar de plaat gaat zich als een bloem langzaam voor je openen en toont dan haar schoonheid.

Het is bijna onmogelijk jezelf te onderscheiden, maar dat doet ze. De plaat is een concept album en vertelt het verhaal van de hymne aan Demeter. Voor de scherpe types: inderdaad het gaat over de oude Grieken. Victoria zingt zelfs delen in oud Grieks!

Muzikaal is het wederom gelukt af te reizen naar Europa en echte orkesten in te zetten. Niks valse samples, gewoon het echte werk en dat voelt toch lekker als je dat weet te realiseren. Dat Victoria deze plaat dan ook erg graag in Griekenland live zou willen spelen mét orkest zal je dan ook niet verbazen als je weet dat ze Griekse roots heeft. Ik zie mogelijkheden want dit is toch wel een plaat met potentie. Het is donker, verhalend en uitdagend progressief. Dat kunnen we in Europa prima hebben. Een van de elementen die deze plaat zo prettig maakt zijn de uithalen die Victoria veelvuldig in de strijd gooit. Wat is het prettig dat de kracht in haar stem dan niet afneemt maar juist toeneemt. Geen hoog gekweel maar pure kracht. Luister maar eens naar bijvoorbeeld ‘A Divine Revelation’. Hou je van bands met een eigen geluid en die weer wat nieuws weten te brengen? Zet deze dan eens op.