Het mocht er na zes jaar ook wel eens van komen, maar het Italiaanse power metal gezelschap Vexillum heeft het vierde album klaar! ‘When Good Men Go To War’ is de opvolger van de iets korter getitelde voorganger ‘Unum’, maar ondanks de wereld van verschil titulatuur zitten de albums muzikaal zonder twijfel op één lijn. De kenner weet Vexillum als een typisch Italiaanse band die hun power metal ook verrijkt met folky invloeden. De opzwepende ritmes die Vexillum in hun muziek weet te verwerken geven een sterke link met landgenoten als Wind Rose en Fogalord, maar die folky invloeden geven het geheel ook wat Elvenking mee.

Subtiliteit is deze band blijkbaar vreemd, gelijk openen ze hun album met het langste en ook sterkste nummer. ‘Enlight The Bivouak’ begin qua klanken op een middeleeuwse fair, maar verspilt geen tijd en laat het al snel overgaan naar een lekker stuk stevige metal dat qua gitaarwerk zelfs wat Iron Maiden-achtig aandoet. Gelukkig blijven de folky elementen aanwezig gedurende het hele nummer, wat het een lekker dynamisch stuk maakt. De Elvenking-achtige refrein is het eerste op dit album wat de dansmood triggert, en zeker niet het laatste. De prettige stem van Michele Gasparri leidt ons op dit epos van het ene naar het andere hoogtepunt op dit tien minuten durende huzarenstukje Italiaanse metal, een erg sterke opener! De rest van het album klinkt de muziek minder groots, maar dat is geen gemist wanneer bijvoorbeeld op ‘Sons Of A Wolf’ de boel een stuk harder en sneller klinkt, of we echt de zuivere folky sferen ingetrokken worden op stukken als ‘Last Bearer’s Song’ en de Italiaans gezongen afsluiter ‘Quel Che Volevo’. Ook een meer melodische kans van de band komt naar boven op ‘Voluntary Slaves Army’.

De plaat is net als voorganger ‘Unum’ gewoon over de hele lengte erg sterk. De nummers zijn dynamisch en afwisselend en ook betreft productie heeft de band weer een sprong voorwaart gemaakt. De enige reden dat ik deze band wat minder punten geef dan mijn collega Nima aan ‘Unum’ toebedeelde is het ontbreken van de gastmuzikanten. Nouja, dat, en dan til ik misschien toch wat zwaarder aan het feit dat er zelf met de songteksten bij de hand weer geen touw aan vast te knopen is. Welke dappere ziel gaat die Italianen ooit eens echt de Engelse taal bijbrengen? Het moge de pret niet teveel drukken. ‘When Good Men Go To War’ is weer een prachtige plaat van een van de betere bands in het huidige Italiaanse metalen spectrum, en een must voor alle fans van bijvoorbeeld Wind Rose, Elvenking en ook Rhapsody.