Je kunt veel zeggen over het debuutalbum van de Britse band Vexed, maar niet dat het eentonig is. De luisteraar wordt meer dan eens op het verkeerde been gezet als schijnbaar moeiteloos wordt geschakeld tussen verzengende deathcore, djent en meer melodieuze metal. De gitaren zijn zo laag gestemd dat het elk voorstellingsvermogen te boven gaat en riffs oplevert die de vullingen uit je kiezen trillen en menig Groninger verschrikt het ingeprogrammeerde telefoonnummer van de NAM laat indrukken.

Vocalist Megan Targett wisselt vuig gegrom en gegrunt af met bijna engelachtige clean vocals op een manier dat je je afvraagt of er niet meerdere zangers in de band zitten. Bij een van de singles die aan ‘Culling Culture’ vooraf gingen was dat wel het geval. Niemand minder dan Thy Art is Murder zanger CJ McMahon droeg zijn steentje bij. Nu is geen externe hulp ingeschakeld, maar afgaand op songs als ‘Epiphany’ is dat bijna niet voorstelbaar.

De verrassingen daargelaten brengt Vexed vooral veel dreigende, zeer boze extreme metal waarin de thematiek tamelijk eendimensionaal kan worden samengevat in een enkel woord: misantropie.

Het resultaat: dit is een geweld(dad)ig album dat aankomt als een goedgeplaatste rechtse directe. Met een boksbeugel. Deathcore kan overkomen als een nogal eenvormige muur van geluid. Vexed weet deze valkuil vakkundig te omzeilen dankzij het geheime wapen Megan Targett. Haar veelzijdigheid zorgt ervoor dat Vexed zich onderscheidt van de massa, zonder overigens ook maar een moment iets in te leveren aan compromisloze felheid. Met de stem van een betoverende sirene en een galspuwende demon in een, tilt ze dit debuut boven de grauwe middelmaat. Van de andere kant bekeken blijft er weinig bijzonders over als Megan haar mond houdt. Het is dus maar goed dat Vexed haar heeft.