Het debuut van de voor mij onbekende Spaanse band Velkhanos komt uit via Art Gates Records en laat dat nu een label zijn waar ik ook nog nooit iets over gehoord heb. Ben ik nog wel mee? Een beetje opzoekwerk later blijkt Art Gates eerder albums uitgebracht te hebben van onder meer Noctem en Martyrium. Enigszins gerustgesteld dat ik toch één of ander herkenningspunt vind, kan ik relaxed zitten luisteren naar ‘The Wrath’, zichzelf verkopend als een perfecte mix van melodieuze death metal en black metal.

Nu, waar het black metal gedeelte dan moet zitten weet ik eigenlijk niet. Het betreft hier zeer toegankelijke, melodieuze death met heavy metal invloeden, veel episch soleerwerk en gitaren die niet zouden misstaan op een power metal plaat. Na een theatrale intro wordt het gaspedaal ingedrukt en krijgen we een wel heel opgewekte band te horen. De grunt van Miriam Ortiz klinkt krachtig en niet geforceerd, zeg maar naturel. Wanneer er dan opeens cleane vrouwelijke vocalen door m’n koptelefoon schallen, schrik ik toch even. Ik herken ook wel wat Amon Amarth en Arch Enemy, maar dit is toch nog iets softer. Zeker wanneer er systematisch operastemmen en cleane mannelijke vocalen opduiken. Er wordt wel met veel animo gemusiceerd en het hele album straalt positivisme uit, al gaat men af en toe de melancholische toer op met sfeervolle, akoestische stukken. Ik moet zeggen dat het op zich wel lekker weg luistert (die gitaartandem!) en kan me voorstellen dat ik dit goed zou kunnen gevonden hebben in het begin van de jaren negentig, maar helaas is mijn elitistische zelf dit soort hapklare extreme metal al lang ontgroeid. De productie is loepzuiver, maar lijkt wat gekunsteld. Er is wel veel ruimte voorzien voor de basgitaar en misschien treden de vocalen wat te veel op de voorgrond.

Muzikaal gezien valt er in ieder geval weinig aan te merken op dit album. Het zijn één voor één uitgeslapen muzikanten, maar ondanks die onmiskenbare technische kwaliteiten kan ik eigenlijk niks met ‘The Wrath’. Laat je echter niet misleiden door mijn gebrek aan muzikale smaak. Velkhanos kan best een grote naam worden: het is catchy, het is meezingbaar, het gaat vooruit en ik zie dit gerust om een uur of één na de middag op het hoofdpodium van een groot openlucht metal festival staan, met voor de rest op de affiche Dragonforce, Children Of Bodom, Devildriver, Arch Enemy, Heaven Shall Burn en Nightwish…terwijl ik mij met een paar pintjes in de hand en de zon op m’n kop distantieer van dit gebeuren en mij met een glimlach naar een of ander obscuur death metal optreden begeef.