Een slordige 28 jaar geleden, op 29 september 1992, verscheen ‘Dirt’, het tweede album van Alice in Chains. Het zou het grootste commerciële en artistieke succes worden van de band die ooit in één adem werd genoemd met de andere groten der grunge: Pearl Jam, Nirvana, Soundgarden, maar nu langzaam maar zeker wat in de vergetelheid dreigt te raken, zeker vergeleken bij die andere drie archetypische grunge bands. Achtentwintig jaar, je zou denken dat het niet direct het moment voor een feestje was, maar Magnetic Eye Records is een andere mening toegedaan. Als onderdeel van zijn “Redux” serie heeft het label een tribute album uitgebracht waarop een zeer gevarieerd gezelschap bands het betreffende legendarische album van begin tot eind covert. Eerder kregen albums van Pink Floyd en Helmet zo’n behandeling en nu is dus ‘Dirt’ aan de beurt. Gewoon, omdat het kan en omdat het album volgens het label een mijlpaal was in de ontwikkeling van grunge naar sludgy stoner metal. Magnetic Eye wist bands als Thou, Khemmis en Backwoods Payback te strikken om een bijdrage te leveren. Voor wie het gemist heeft destijds, of gewoon nog te jong is om het bewust meegemaakt te hebben, ‘Dirt’ is een uitermate duister album over depressie, drugsverslaving en de dood. Dat gaf het een lading en diepgang die anders was dan de genrebepalende albums van die andere bands die rond dezelfde tijd uitkwamen (“Ten”, “Nevermind”, “Badmotorfinger”), al waren dat ook niet echt platen vol vrolijkheid.

De bands op ‘Dirt Redux’ blijven met hun uitvoeringen dicht bij de originele songs, er zijn maar weinig echt eigenzinnige interpretaties. En gezien de resultaten hoeft dat ook niet om indruk te maken. Thou knalt er met ‘Them Bones’ stevig in en gooit er in vergelijking met Alice in Chains nog een schepje boven op. High Priest en Khemmis tonen met hun bijdrages dat het van grunge naar moderne (doom-)metal maar een kleine stap is, zonder veel af te wijken van hetgeen op ‘Dirt’ te horen is overigens. -(16)- giet een vette sludge saus over ‘Hate To Feel’. Het resultaat is als een opgevoerde brommer: het lijkt hetzelfde, maar als je gas geeft dan gaat ie een stuk harder. Eigenlijk is er maar één echt afwijkende cover en laat dat nu net van het bekendste nummer van de plaat zijn. The Otolith – het vervolg van het eind vorig jaar ter ziele gegane SubRosa – maakt van ‘Would?’ een zinderende mix van sludge en postrock. Duidelijk anders en gedurfd ook, maar tussen de andere twaalf songs die vaak grunger dan grunge klinken en waarin de meeste zangers verwoed pogen om als Layne Staley te klinken, een beetje een vreemde eend in de bijt.

Het neemt niet weg dat dit best een lekker album is geworden en zoals met alle ‘Redux’ uitgaves van Magnetic Eye krijg je spontaan zin om het stof van die oude Alice In Chains platen te blazen om te horen of het origineel net zo goed is als de covers. Het antwoord is simpel, het beste van ‘Redux’ is dat je – voor het eerst of voor de zoveelste keer –  tot de conclusie komt dat ‘Dirt’ met recht een klassieker is.