Dat Varathron niet de meest actieve live-band ooit is, is het understatement van de dag, maar wie ze al eens op een podium bezig zag, zag dat het goed was. Dat de Griekse band nu, na al die jaren, met een live-album op de proppen komt is een kleine verrassing, maar wel een aangename. Er zijn van die bands, (een niet nader genoemde Poolse en Noorse band) die al hun optredens in één of andere fysieke vorm op de markt gooien, maar niet zo Varathron. Daarom alleen al is (zonder een noot te horen) de release van deze Glorification Under The Latin Moon heuglijk nieuws. Het betreft hier een opname van een show in Brazilië in de zomer van 2019 tijdens hun Zuid-Amerikaanse tournee. Die tournee en het bijhorende album markeert ook het dertigjarige bestaan van de band.

Na de ingetogen, doch opzwepende intro ‘Cultum Deus Aeternum’ (niet zo genoemd, maar wel door de fans te herkennen van op Patriarchs Of Evil) wordt naadloos overgegaan naar één van de krakers van  de laatste plaat van de Grieken, namelijk het slotnummer van dat album, ‘Ouroboros Dweller’. De sfeer die de song uitstraalt is alles waar Helleense black voor staat. Die typisch, onderhuids sluimerende spanning doet me denken aan een Khronos van Rotting Christ bijvoorbeeld. Ook het gevoel dat boegbeeld Necroabyssious in z’n performance weet te leggen is ronduit adembenemend vanaf het begin. Zijn vocalen moeten beschouwd worden als de absolute richtlijn voor wie zich inlaat met dit genre. Men grijpt nog even terug naar 1995 en Walpurgisnacht (de knaller ‘Cassiopeia’s Ode’!) om via nog enkele nummers van Patriarchs Of Evil te belanden bij hetgeen waarover het eigenlijk allemaal te doen is: het integrale spelen van hun topklassieker His Majesty At The Swamp! Wie dit album niet kent, moet zich dringend verdiepen in deze blauwdruk van de Griekse black metal beweging. Zij die het wel kennen, tja, die krijgen nu al tranen in de ogen van blijdschap. Machtig en strak uitgevoerd, met zelfs tijdens de snellere stukken de juiste spirit en emotie! Ik kreeg letterlijk kippenvel tijdens de eerste noten van ‘Son Of The Moon’! Even struikelde ik toen ‘Nightly Kingdoms’ werd ingezet in de plaats van ‘Lustful Father’, maar het was blijkbaar een bewuste keuze om de volgorde van deze songs om te wisselen. Na het ronduit epische (in de meest fantastische betekenis van het woord) ‘The Tressrising Of Nyarlathothep, (één van de vroegste Varathron songs want reeds op de 1990 demo) denk je dat de band het wel welletjes vindt, maar met nog een nummer van de ‘Genesis Of Apocryphal Desire’ demo krijgen we een leuk toemaatje en de outro van Walpurgisnacht maakt het helemaal af! Het applaus, de kreten van het publiek en het uitstervende geluid doen je echt geloven dat je er zelf bij was.

De interactie van Necroabyssious met het publiek beperkt zich vooral tot het growlen van de songtitels. Alleen bij het begin van ‘His Majesty At The Swamp’ spreekt hij even over een ‘celebration’ en na ‘Tenebrous’ groet hij even het publiek. Het grappigste moment, voor ons als luisteraar althans, is wanneer hij net voor datzelfde nummer brult: “Marcus, please cut the fucking fog! Cut!”. Hahaha.

Over de geluidskwaliteit moet niemand zich zorgen maken, dat zit wel snor, al valt er hier en daar wat weg, maar dat maakt deze Glorification Under The Latin Moon ook authentiek! Wat er nog bij komt is dat HMATS voor het eerst met een echte drummer op cd/vinyl verschijnt, want destijds werd er een drumcomputer gebruikt voor de opnames. En nog even het artwork van Juanjo Castellano vermelden, dat prachtig aansluit bij de originele hoes van Walpurgisnacht. Voor liefhebbers van oude Samael, van oude Tiamat tot recentere Griekse acts als Akrotheism en Acherontas. Van Macabre Omen tot Elysian Fields en van Necromantia over Medieval Demon en Katavasia tot Yoth Iria. Iedereen die een band heeft met dit soort bands mag geen seconde twijfelen! Voor mij instant één van m’n favoriete live-albums en ik zit nu al te wachten op een bijhorende dvd!