Ten tijden van een pandemie gaat het normale leven gewoon door, zo zijn er nog steeds albums waar een review over geschreven moet worden. Zoals over Vanish, een Duitse band die inmiddels twintig jaar bestaat en dat viert met een EP waarvan er slechts 500 gemaakt worden. Op dit album staan nummers van hun laatste twee albums, ‘The Insanity Abstract’ en ‘Come To Wither’, die in een nieuw jasje zijn gestoken en een cover van Black Sabbath’s ‘Heaven And Hell’. De naam van de EP is ‘Altered Insanity’ en zal eind maart het levenslicht zien.

De band maakt muziek die ergens tussen heavy metal en power metal in valt. Ik kende de groep niet en na het luisteren van de muziek verbaast mij dat niet, wat ik te horen kreeg was niet als bijzonder te omschrijven. Laat ik voorop stellen dat de muziek zeker niet slecht is, het probleem is meer dat het niet uniek óf uitzonderlijk goed is. Je zou het kunnen omschrijven als dertien in een dozijn. De composities zijn ongecompliceerd waardoor het toegankelijk is maar tegelijkertijd is het daardoor niet onderscheidend. Ook instrumentaal bied Vanish niets wat de beter bands in het genre wel bieden, het is allemaal strak en heeft zeker een ‘cool’ factor maar het is niet per se indrukwekkend om naar te luisteren. Opvallend is wel dat de Tim ‘The Ripper’ Owens (Ex-Judas Priest) en Ralf Scheepers (Primal Fear) op dit album meedoen als gastartiest. Als je de artiesten kent dan doen ze precies wat je van ze verwacht. Het is wel zo dat je liefhebber moet zijn van dit soort vocalen want anders komt de stemvibratie op een gegeven moment je neus uit. Ook doet onbekende gastzangeres Alicja Mroczka mee, maar – hoewel ze een flinke scheur heeft – werd ik daar niet heel warm van. Wat in zeker mate ook door het accent kwam. De beste ‘gastbijdrage;  komt echter van kersverse gitarist Ben Galster die op ‘Disbelief’ met sterke screams even iets laat horen wat beter is dan gemiddeld.

Op zich is ‘Altered Insanity’ echt geen slecht album, ik vermoed zelfs dat liefhebbers van het genre hier heel gelukkig van worden. Anderen, zoals ik, zullen dit album snel zat zijn. Wat ik vooral merk is dat ik de zang snel irritant vind worden en na verloop van tijd de nummers te veel op elkaar vind gaan lijken. Ik mis iets wat de muziek uniek maakt maar dat is dus niet het geval. ‘Altered Insanity’ is een album waarvan er een aantal ingrediënten missen om er echt iets lekkers van te maken. In de basis is het wel oké maar ik kies dan liever voor iets anders.