Vanderlust – Vanderlust
Rockshots Records
Release datum: 15 april 2022
“Het geluid en de algehele productie verraden dat dit geen vergeten oudje uit de tachtigerjaren is, maar qua muziek is het heel goed in deze hoogtijdagen van de heavy metal te plaatsen.”
Cor Schilstra I 15 april 2022
Een nieuwsgierig makende naam die aanzet tot Googlen, maar nee, dit heeft niets te maken met Ierse Campervans. Dit is een Italiaanse melodieuze metal band, die zijn eerste plaat uit heeft. Het geluid en de algehele productie verraden dat dit geen vergeten oudje uit de tachtigerjaren is, maar qua muziek is het heel goed in deze hoogtijdagen van de heavy metal te plaatsen. Technisch zit het best goed in elkaar; de snelheid en accuratesse in nootjes poepen en ook de ritmische bijdragen in de hogere moeilijkheidsklasse, is weinig op aan te merken. De zang is als bij veel melodieuze metal bands van zeer behoorlijk niveau, met adequaat bereik, gevoel voor melodie en variatie. Toch blijft ook dit muziek die ondanks alle geboden kwaliteit wel moet aanspreken door de liedjes zelf. Bij vlagen moet ik aan bijvoorbeeld iets als Heir Apparent denken, met zowel messcherpe randjes als zeer melodieus en niet altijd de gemakkelijkste weg zoekend qua technische invulling. Binnen de tachtigerjaren heavy metal ben ik destijds geen alleseter geweest, maar Heir Apparent’s ‘Graceful Inheritance’ heb ik grijs gedraaid, en dat is nu net het verschil; deze liedjes kwamen binnen. De liedjes van Vanderlust kunnen (bij mij) niet echt overtuigen, ondanks alle aanwezige kwaliteiten.
Bijgevoegde info noemt de muziek kosmische metal; iets waar ik persoonlijk nou niet direct aan zou denken. Qua teksten is er wel een sci-fi thema te ontdekken her en der, maar in de muziek zijn geen overtuigende spacy of acid-achtige elementen te horen. Eén nummer wil ik er toch even uitpakken; ‘Mass Effect Destruction’ , omdat het zowel het meest irritante stuk bevat (die compleet over-de-top koortjes toetsen partij), als daaropvolgend het meest opmerkelijke groots opbouwende arrangement naar het einde, dat dan weer te snel komt. Bij het navolgende ‘Requiem For An Ancient World’ zou je trouwens bij het begin ook erg aan Mike Oldfield kunnen denken. Een kundig gemaakt werkstukje, wat mij persoonlijk niet ingepakt heeft, maar waar absoluut liefhebbers voor moeten zijn.