De Canadees die de scepter zwaait bij Unreqvited wenst in alle rust rond te dwalen in zijn emoties en dit leidt tot een grote productiviteit. Sinds 2016 is hij al aan zijn vierde album toe. Logischerwijze is ‘Mosaic II’ de opvolger van ‘Mosaic I’. Maar let op: ‘Mosaic I’ was de expressie van alle vreugde, euforie en passie die het heerschap de laatste tijd gevoeld had. ‘Mosaic II’ is het tegenovergestelde, want dat is de uiting van al de miserie, angst en pijn die de muzikant doormaakte. Hoeven we nog te melden dat dit geen leuke ervaring is om dit te beluisteren?

Post black metal is altijd een leidraad geweest, maar zoals bij vele andere muzikanten leidt dit ook tot een flirt met post rock en ambient. Instrumentaal zullen de aarzelende tokkelende gitaren, de zwevende toetsen en de melodieuze solo’s het luisterpubliek van Prophecy adepten zeker bevallen. Je kan dit ergens plaatsen tussen Summoning en Germ in, want het venijn zit m in de staart, in dit geval de ‘zang’. Dat is telkens een woordeloze, lange kreet die zoveel pijn en doodsangst verraadt dat het schrijnend is. En telkens hetzelfde, het lijkt alsof hij een knopje indrukt en daar is die iele schreeuw der wanhoop weer. Zoals gezegd, op zich is er niets mis met de op zich vrij melodieuze aanpak van de muziek – al blijft die in wezen vrij basisch en simpel werkend op het gevoel – maar er zit weinig diversiteit in de eerste vier lange songs. Rustig begin, dan hardere gitaar riffs en gekrijs. Daarna terug wat sublimeren met zwevende klanken.

Het tweede deel van dit album bestaat uit ‘Transience’, een compositie opgedeeld in drie delen. Eerst krijgen we veel synthesizers en ambient invloeden, in het tweede deel een rustig pianoloopje dat herhaald wordt en tot slot breekt de hel weer los met moordende klanken. Ik kan me best voorstellen dat er weer post metallers gaan zijn die hiermee dwepen – en iedere artiest zijn vrijheid in expressie natuurlijk – maar die woordeloze gillen zijn toch eerder een gimmick dan geslaagd te noemen, vooral omdat dit het enige vocale aanbod is. Er komt trouwens tegelijkertijd ook nog een split album met Sylvaine uit en daarop heeft de zangeres op zijn track ‘Interwoven’ ook woordeloos gezongen als teken van verbondenheid.