Unanimated voorstellen is zoals Amorphis, Immortal of Marduk voorstellen. Totaal onzinnig, want iedereen kent deze band, of dat zou toch moeten, want zij die hem niet kennen of niet willen kennen, hebben of hun huiswerk niet gemaakt,  of stront in hun oren, of zijn te jong om het gehoord te hebben en het is voor deze laatste groep dat ik een uitzondering wil maken, want borelingen vanaf 2010 zouden weleens door toedoen van hun marginale ouders verstoken geweest kunnen zijn van de essentiële liederen van deze Zweden.

We praten hier over de band die Dissection de loef af stak door hun ijzersterke debuut ‘In The Forest Of The Dreaming Dead’ bijna een jaar voor dat van hen uit te brengen, waardoor zij meteen als dé grondleggers van de melodieuze death/black, zoals we die al sinds mensheugenis kennen, bestempeld kunnen worden. We praten hier over de band die in 1995 met ‘Ancient God Of Evil’ een optater van jewelste op het aangezicht van de mensheid gaf. Zelfs zonder promotie voor de plaat indertijd wist men dit album wereldwijd te appreciëren. Heden ten dage zit menigeen nog mijmerend naar z’n cassettedek te staren tijdens het luisteren naar deze klassieker. We praten hier over de band die een jaar later met de  noorderzon verdween en in 2009 gewoonweg terugkeerde met een nieuw meesterwerkje om later terug min of meer in de anonimiteit te verzeilen. In 2018 deed men dat kunstje bijna over met de, onbegrijpelijk, redelijk onopgemerkte release van de ‘Annihilation’ EP, maar een of andere pandemie stak een stokje voor de aan zeker grenzende waarschijnlijkheid van de wereldwijde doorbraak van deze veteranen. Dik drie jaar later is men dan toch weer terug met nieuw materiaal onder de vorm van langspeler ‘Victory In Blood’. Ik weet het: een beetje een cheesy titel, maar je kan Unanimated niet beschuldigen van een gebrek aan cheese in hun album/song titels.

De hamvraag: is de onmiskenbare kwaliteit van weleer overeind gebleven of probeert men snel poen te scheppen op de kap van de hardwerkende mens? Je zou kunnen denken het tweede, na het horen van de eerste minuut van het openingsnummer, aangezien het wel heel afgelikt en gladjes klinkt. Een beetje commercieel en hapklaar ook, maar schijn bedriegt soms, en dat zal later duidelijk blijken. Net als op ‘Ancient God Of Evil’ kiest men voor de directe aanpak: geen zeemzoete intro, maar gewoon knal ertegenaan. Ook tijdens ‘Seven Mouths Of Madness‘ word ik niet onmiddellijk omver geblazen, al gaat het net als in ‘Victory in Blood’ knetterhard. Maar halverwege valt dan toch die euro. De riffs zijn er, de zang is op punt, de productie is zo top als maar zijn kan voor deze muziekstijl, het drumwerk is zo strak als een te kleine badmuts en er gebeurt over het algemeen veel meer dan ik vooraf durfde vermoeden. Of het nu het vat agressie is dat men opentrekt in ‘Victory in Blood’ en ‘Seven Mouths Of Madness’, het sfeervolle, bombastische ‘As The Night Takes Us’, de korte en krachtige black metal hymne ‘The Devil Rides Out’, regelrecht uit de oude doos en een ode aan Unanimated’s voorvaderen, het niemendalletje ‘With A Cold Embrace’, dat je letterlijk het verhaal inzuigt, het atmosferische ‘Demon Pact (Mysterium Tremendum)’, de onvervalste black/thrash kraker ‘The Golden Dawn Of Murder’, de punkerige black metal van ‘Divine Hunger’ of de stampende afsluiter ‘The Poetry Of The Scarred Earth’ is: er valt altijd wat te beleven!

Zijn er dan geen minpunten? Jawel, de overdreven technische riff in ‘Scepter Of Vengeance’ kan me niet echt bekoren en zou ik eerder verwachten in iets van Dying Fetus. Het interlude ’Chaos Ascends’ heeft ook niet echt een meerwaarde, maar daar is alles mee gezegd.

Wat het antwoord op mijn eerdere vraag betreft: de onmiskenbare kwaliteit van weleer is wel degelijk overeind gebleven, met overschot zelfs,  en hopelijk kunnen ze hier poen mee scheppen op de kap van de hardwerkende mens. Liefhebbers van eender welke extreme metal die uitkomt op de grote tot megagrote labels, kunnen hier gegarandeerd weg mee, net als iedereen die de stront uit z’n oren wast. ‘Victory In Blood’ zou wel eens een bestseller kunnen worden en dat zou niet minder dan oververdiend zijn voor deze knakkers. Ik ga hier geen namen noemen, maar Unanimated kan gerust z’n voet zetten naast de meer bekende grootheden binnen het genre. Trouwens, elke boreling vanaf 2010 zou dit, net als z’n marginale ouders, gehoord moeten hebben.