De geschiedenis van het Amerikaanse heavy metalband Tyrant gaat terug tot 1978. In dat jaar formeerde de band zich rondom bassist Greg May. Tot eind jaren negentig bracht de groep slechts drie albums uit, waarvan ‘King of Kings’ misschien het meest bekend is. In 1998 stopte Tyrant ermee, om pas weer in 2009 terug te keren op (waar anders?) het ‘Keep it True’ festival bij onze Oosterburen. Men deed dat optreden destijds in de originele bezetting, maar daar is heden ten dage alleen Greg May nog van over. Recentelijk werd de van Candlemass bekende Rob Lowe als zanger aan de line-up toegevoegd. Met op gitaar Rocky Rockwell en op drums Ronnie Wallace is het vierde album ‘Hereafter’ opgenomen onder de productionele leiding van veteraan Bill Metoyer (Trouble, Slayer, Flotsam & Jetsam, Sacred Reich, de lijst is eindeloos).

Na het onheilspellende intro ‘Tyrant’s Revelation’ worden we middels ‘Dancing on Graves’ meteen middels een teletijdmachine terug de jaren tachtig ingezogen. Niet alleen qua composities maar ook qua sound en spel. De productie klinkt gortdroog zoals dat in de eighties hip was. De invloed van zanger Lowe is niet klein. Luister bijvoorbeeld maar naar ‘The Darkness Comes’ of ‘Fire Burns’ dat qua tempo wat lager ligt en daardoor aan Candlemass doet denken. Gitarist Rocky Rockwell maakt best indruk op deze plaat. Vooral zijn slaggitaarpartijen zijn strak en vet. Van drummer Ronnie Wallace ben ik minder onder de indruk. Hij is niet echt in staat om de boel op een strakke manier bij elkaar te houden. De Spartaanse sound die zijn ketels van Metoyer hebben gekregen helpt daar ook niet echt bij.

Titeltrack ‘Hereafter’ start als ballad met een fluisterende Lowe en ontwikkelt zich in ruim acht minuten tot een heavy powerballade met een mooie gitaarsolo als einde. Jammer genoeg kabbelt de track maar een beetje voort en heeft ook dit nummer wel te lijden onder de productie. Vooral de akoestische gitaren staan veel te ver naar voren in de mix waarbij het wisselen van akkoorden (de vingers zoekend over de snaren en fretten) nogal hinderlijk in de oren klinkt. In het refrein van ‘Pieces of Mine’ wordt gewoon vals gezongen. Dat heb ik Lowe bij Candlemass nog niet horen doen. Wat is hier gebeurd, denk ik dan. Als er geen tijd meer was om het over te doen, had het nummer dan van de plaat gelaten. ‘Bucolic’ vind ik persoonlijk de best gelukte track van het album. Lekker uptempo, kop, staart en een goed middenstuk.

Tyrant levert met dit ‘Hereafter’ een niet meer dan aardige aanvulling af op hun reeds bestaande catalogus. Ik bedoel het volgende zeer zeker niet vervelend maar metalfans die in de jaren tachtig zijn blijven hangen doen er goed aan het album te beluisteren. Voor deze markt lijkt dit album dan ook zijn gemaakt.