Het vorige Týr album ‘Hel’ dateert alweer van 2019. Sindsdien is er veel veranderd in de wereld, maar ook alweer in leefwereld van boegbeeld Heri Joensen. Het verleden leerde ons al dat de Viking een echte wereldreiziger was waarbij hij telkens we hem spraken wel op een andere plek woonde. Nu is hij terug thuis gekomen op de ruwe, maar erg mooie Faeröer Eilanden. Sterker nog, heel de band woont nu op die eilanden en zo is er een praktisch logistiek probleem opgelost.

Het vele verhuizen lag volgens Joensen ook aan de grondslag waarom Týr pas nu, na vijf jaar, klaar is met het volgende album ‘Battle Ballads’. De eerste reactie mag dan verwondering zijn: ‘heeft Týr hierop alle tragere, kalmere songs gebundeld op één schijf?’ Niets van dit alles, want ‘Battle Ballads’ is een puur heavy metal album met vurige strijdliederen. Kakelnieuwe songs bovendien. Gewoon de volgende stap in hun natuurlijke ontwikkeling. Wel heeft Heri de charme van orkestrale arrangementen ontdekt. Dat gebeurde in de nasleep van een Týr concert met orkest in het befaamde ‘Nordic House’ in zijn thuisstad Törshavn waar heel wat voorbereiding aan vooraf ging, maar het resultaat kon je horen en zien op de dvd ‘A Night At The Nordic House’. Nu symfonische arrangementen een verrijkend element in de muziek van Týr bleken te zijn, is ‘Battle Ballads’ behandeld door Lars Winther om een bijkomende laag strijkers in vier songs te integreren. Let wel, ook hier geen overdaad, het is gewoon een fraaie symfonische toets bij de songs die er geschikt voor waren, zoals in het sensitieve ‘Torkills Døtir’ met zijn dramatische tekst in de moedertaal.

Een belangrijk kenmerk van de band is de kloeke, heldere samenzang en daar valt ook nu weer volop van te genieten. Ook al liftte Týr mee op het succes van de hoogdagen van pagan/folk metal, zij hebben altijd een speciale plek ingenomen in dat genre en ook nu is dat het geval. De songs zijn wel grotendeels ontdaan van progressieve invloeden. Men houdt er flink de vaart in en het streefdoel was om een toegankelijk album te maken, waarbij de fans geen complexiteit maar wel plezier voorgeschoteld krijgen. Dat gaat van start met het catchy ‘Hammered’, terwijl folk melodieën in het gitaarspel meer op de voorgrond komen in ‘Unwandered Ways’ en ‘Dragons Never Die’. Het midden van dit album wordt gevormd door twee songs in de moedertaal, dat alles nog meer authentiek doet aanvoelen. Het hevigste nummer is ‘Axes’, terwijl nieuwe gitarist Hans Hammer de gelegenheid krijgt om in meerdere songs een solospot te doen met heerlijke solo’s. Als afsluiter is ‘Causa Latronum Normannorum’ dan weer episch met repetitieve klanken op gitaar en zangpartijen in de Faeröer taal en het Latijn. Toch nog een song die wat progressieve elementen heeft. Dit negende studioalbum is dus een geslaagde comeback na vijf jaar stilte sinds ‘Hel’.