In november 2020 luisterden we met groeiende extase naar ‘Long Day Good Night’ van Fates Warning. Wat was deze band toch fantastisch! Hoofdcomponist, gitarist en enig overgebleven oerlid van deze Amerikaanse progressieve metal band is Jim Matheus. Hij is eveneens betrokken bij OSI en heeft samen met John Arch meerdere projecten. De man is echter ook als soloartiest productief, eerst onder eigen naam, sinds 2016 onder de vleugels van de poëtische, wat vage naam Tuesday The Sky.

‘Drift’ was in 2017 het eerste Tuesday The Sky album. Tijdens de opnamen van en het touren voor Fates Warning’s album ‘Theories Of Flight’ had Jim Matheos namelijk een aantal songs geschreven die hij niet kwijt kon in zijn actieve projecten en bands. Er is nu voldoende materiaal verzameld om dit tweede album ‘The Blurred Horizon’ uit te brengen. De muziek is bijzonder rustig. Zoals dat dikwijls gaat, verkent Matheos andere muzikale paden op zijn soloalbums dan op diegene waar we hem van kennen. Hier betekent dat helder, kalm gitaarspel dat een vredige indruk nalaat en als een soundtrack aan je voorbij trekt.

Zo ervaren we de trage noten in ‘Half Remembered’ en de rustige tokkelende gitaren in ‘Near Light’ als mooi. Bepaalde gitaarloopjes worden dikwijls herhaald, zodat deze repetitieve schema’s herkenbaar worden. De volgende songs zijn meer van hetzelfde, soms met ambient invloeden (‘Where The Enemy Sleeps’), soms met aanvullende elektronica (‘Half Forgotten’), maar altijd relaxed, al zorgt het drumwerk van Gavin Harrison (The Pineapple Thief, King Crimson, Porcupine Tree) soms voor een gecontroleerde punch. Het enige nummer dat de kalmte verbreekt is ‘Hypneurotic’, maar dat is dan weer – in conjunctie met de titel – zenuwachtig van aard. In ‘Near Dark’ is het gitaarwerk bluesy en dat is fraai. De algemene indruk is kabbelende muziek die op zich schoonheid uitstraalt, maar ook een beetje saai wordt als je heel het album beluistert. En dan is het enige nummer met zang – de afsluiter ‘Everything Is Free’ – toch wel een verademing op dit voor de rest instrumentaal album. Daar zorgt de omfloerste stem van Tim Bownes voor weemoed. We kunnen ‘The Blurred Horzon’ in het rijtje plaatsen van het rustige solowerk van artiesten als Steven Wilson, Mariusz Duda met Lunatic Soul en inderdaad… Tim Bownes, maar wat meer songs met zang zou wel een aanrader zijn.