Tribulation staat bij elke muziek-connaisseur garant voor kwaliteit. Ze zijn misschien nog niet zo groot als dat ze zouden moeten zijn (maar dat heeft ook wel weer zijn voordelen) en komen tijdens live shows soms een beetje vreemd over bij het publiek dat zwart-wit denkt, maar het is niet voor niks dat ze bij een gerenommeerd label als Century Media staan opgetekend. Persoonlijk kunnen de muziek die deze heren neerzet en hun prachtige optredens me totaal hypnotiseren en kon ik de keren dat ik ze live heb gezien rustig mijn ogen dichtdoen en wegdromen. Nou ja, niet echt, want vooral gitarist Jonathan Hultén heeft een manier om je ogen op hem gericht te houden. Prachtig hoe die man met zijn bewegingen en ogen de voorste zestig rijen van het publiek in zijn greep kan houden.

Het is ook Hultén die verantwoordelijk is voor het leeuwendeel van het materiaal op ‘Where The Gloom Becomes Sound’. Het is vrij riskant om deze muziek nog onder de naam black metal te scharen. Black metal is geweldig, ik hou er van, het is duidelijk en recht door zee, maar het is ook gelimiteerd. En Tribulation is allesbehalve gelimiteerd. Deze band heeft geen grenzen en doet wat goed voelt. Ik ga dan ook behalve dit ontzettend progressief noemen verder geen label hangen aan deze band. Dit is iets om puur, zonder oordelen te ervaren. Tribulation begint met spelen en gelijk al gebeuren er zoveel dingen. Gitaarstrofe’s die van links naar rechts gaan en een ongekende atmosfeer creëren. Zware, catchy ritmes die zowel origineel als angstaanjagend bekend klinken. Vooral atmosferisch, maar af en toe gewoon hard en snel. Dit is een uitgesproken versie van heavy metal waarbij je aan zowel zwaarheid als dromerij niks tekort komt.

Laten we vooral ook niet vergeten wat voor invloed zanger en bassist Johannes Andersson heeft op het algemene geluid van deze band. Ik ben vaak bang dat bassisten ondershat worden, terwijl ze toch een groot deel van de ritmesectie voor hun rekening nemen. Dat, en zijn schrapende, hel-verwelkomende zang maken het mogelijk dat de gitaristen zich nergens druk om hoeven maken, zich kunnen concentreren op hun vak en constant kunnen uitblinken.

Ooit was daar Cradle Of Filth om black metal weer extreem en vooral progressief te maken. Cradle is nog steeds een geweldige band, maar nu is Tribulation hier en heeft de fakkel al een album of twee geleden overgenomen, om deze vorm van metal meer dan interessant te maken en houden voor een ieder. Het is fantastisch om in deze tijd recensist te kunnen zijn, en ‘Where The Gloom Becomes Sound’ voelt dubbel en dwars aan als een hele dikke kers op de toch al geweldige metal-taart.