‘Stockholmiana’ is het tweede album van de Zweedse rockers. Zelf noemen ze zich “the ungliest pretty-boys of rock ‘n’ roll”. De muziek is een pakkende, melodieuze mix van glam, sleaze en punky boogie-rock ‘n’ roll met een kenmerkende nasale stem, die sommige luisteraars ook absoluut kan tegenstaan. De nummers zitten qua arrangementen en uitvoering donders goed in elkaar; heel kiene timing voor hooks, breaks of een veranderende grondtoon, en creatieve keuzes voor (geluid van) de intermezzo’s en solo’s. Zo valt bijvoorbeeld een stukje zeer smaakvol slide gebruik of proportioneren van fel of juist heel “droog” geluid op. De instrumentale uitvoering is bovengemiddeld; strak en effectief, maar ook met een goed gevoel voor expressie op de juiste momenten. De productie is bij vlagen wel heel erg glad, maar gelukkig heeft het geheel nog net genoeg bite en de eerder genoemde expressieve component, om niet onder het “muzikaal behang” gerangschikt te kunnen worden. Als geheel had het iets meer gekartelde randjes mogen behouden qua sound, maar toch kan de band trots zijn op het afgeleverde werkstuk. Enkele aanraders: de aanstekelijke opener ‘A Little Overdressed’ of ‘Maroon’ waarin alle clichés zo’n beetje voorbij komen, maar wat zo lekker in elkaar zit, en natuurlijk inclusief een heerlijke solo.