Er is dan toch nog een tweede reünietournee gekomen van Creed in de VS die zich spreidt over 2024 en 2025. Veel werk dus voor de leden van Alter Bridge, vergezeld van andere zanger Scott Stapp. Dat is echter geen hindernis voor gitarist Mark Tremonti die een volgend soloalbum klaar heeft. We kunnen ons nog goed herinneren dat er ten tijde van mijn eerste Alter Bridge interview een gerucht ging dat Mark Tremonti aan een soloalbum werkte en dat dit meer metal zou zijn dan Alter Bridge. Welnu, anno 2025 is ‘The End Will Show Us How’ al het zesde solowerk van de creatieve muzikant. Een bijzonder prettige constante is dat hij ook in zijn solocarrière extra knap materiaal weet te schrijven en uitvoeren.

Daarbij wordt hij geholpen door medegitarist Eric Friedman, bassist Tanner Keegan en drummer Ryan Bennett. Tremonti keerde terug naar de Barbarosa studio in Orlando, Florida om daar ook zijn zesde worp op te nemen met producer Michael ‘Elvis’ Baskette (Alter Bridge, Sevendust, Mammoth WVH). Vanaf opener ‘The Mother, The Earth And I’ weet de sympathieke zanger/gitarist te imponeren. Dit is een begin dat zwaar en episch klinkt, met heldere zang en licht psychedelisch gitaarspel dat uitmondt in een solo. Er hangt een dreigende sfeer over deze stuwende song. Het afgemeten en strakke spel heerst in ‘One More Time’ met zijn verhalende zangstijl. De eerste single ‘Just Too Much’ heeft een herkenbare groove. De zang over redelijk donkere thema’s uit het leven en over de planeet is meermaals beschouwend, zo ook in het zwaar rockende ‘Nails’. Het emotionele hoogtepunt van de plaat is de ballade ‘It’s Not Over’ dat ruim baan geeft aan Mark’s begeesterde zang. Al blijft het ook in het titelnummer behoorlijk beschouwend, zodat je midden op het album wat zachter materiaal te horen krijgt. De gitaarklank is heerlijk en gaat van wah wah stukken naar shred naar driftig soleerwerk. Dat is genieten geblazen! Een mooi voorbeeld van de diepgaande teksten is ‘Tomorrow We Will Fail’, beter niets op de lange baan schuiven is hier de boodschap. Het snellere ‘I’ll Take My Chances’ kent toch ook wat contemplatieve passages, terwijl het rockende ‘The Bottom’ strak en stotend gespeeld wordt, maar een zwevende toon behoudt. De laaggestemde gitaren raggen lekker in ‘Live In Fear’, maar peinzend over het leven kunnen we ‘Now That I’ve Made It’ toch ook een semi-ballade noemen. Het eerste en laatste nummer zijn het meest verrassend, want afsluiter ‘All The Wicked Things’ vangt aan met sfeervolle, futuristische synthesizer partijen, pas de uitval met zang klinkt bekend en dan natuurlijk het sublieme gitaarwerk later. Als we dit beluisterd hebben, dan is het duidelijk dat Mark Tremonti een begenadigde artiest is die nog lang niet doorheen zijn inspiratie heen is. Vlak na de release in januari is Tremonti al op tournee in Europa, waarbij in februari ook Nederland en België wordt aangedaan. Gaat dat zien!