In 2013 waren we danig onder de indruk van ‘Das Geheimnis’, het vorige album van de Duitse symfonische progressieve rock band Traumhaus. Ear candy voor lui die Genesis en Marillion hoog in het vaandel dragen! Dus waren we erg benieuwd toen dit vierde studioalbum ‘In Oculis Meis’ met een zacht plofje op de deurmat viel. De heren hebben er weer werk van gemaakt, want het mooi uitgevoerde digipack bevat twee schijfjes: het album in het Duits gezongen en het album in het Engels gezongen. Omdat het hier een Duitse band betreft nemen we de Duitse versie als leidraad.

Traumhaus is de band van zanger/toetsenist/componist Alexander Weyland. Deze man laat zich niet opjagen – gezien de lange pauzes tussen elke release – maar hij zorgt er wel voor dat de muziek telkens pico bello is. Een echt geval van kwaliteit boven kwantiteit en dat juichen we toe in deze tijden waarin alles vlugger en vlugger moet gaan. Ook ditmaal loopt er een concept doorheen de songs, zodat je wat tekstuele doordenkertjes betreft ook weer niet op je honger blijft zitten. De titel is een oproep om de ogen open te houden en men schrijft over de moderne maatschappij en hoe iedereen daarmee probeert om te gaan. Onderliggende angsten en individuele strategieën trachten een innerlijke balans te vinden terwijl we alles in de wereld gadeslaan en trachten te verwerken.

Dit donkere thema heeft geleid tot een heftiger album dan de voorgaande, met een glansrol voor het gitaarspel  en harde riffs. Dat is de reden waarom ook metal fans ‘In Oculis Meis’ meer op waarde zullen schatten, niet alleen de progressieve rockfans. Na ‘Das Erwachen’ met zowel zwoele als geëxciteerde zang, gaat ‘Bewahren & Verstehen’ voluit met hoekige prog riffs en verhalende zang. Nog steeds doet die zang me soms aan Peter Gabriel denken, maar dat is minder het geval dan vroeger. De muziek is ook een pak onrustiger, al bevat ‘Der Vorsprung’ nog de gevoelige zang en zwevende gitaarsolo’s van weleer en is er een passage met hoge, etherische zang in ‘Entfliehen’. Meer compacte songs, daar zijn ‘Viele Wege’ en het instrumentale ‘Verstehen & Bewahren’ goede voorbeelden van. Er is nog steeds een heerlijke wisselwerking tussen keyboards en gitaren, waarbij solo’s niet geschuwd worden. De lange uitsmijter ‘Die Dunkelheit Durchleuchten’ heeft zelfs een aanstekelijk refrein, ook komt de progressieve rockfan goed aan zijn/haar trekken met vele instrumentale passages. De band heeft voor een stevigere aanpak gekozen, meer aards dan zweverige schoonheid. Dat is even wennen, maar toch nog ruim de moeite waard!