Er zijn wel meer bands met de naam Tower, maar deze komt uit New York in de VS. Opgericht in 2015, brachten ze een jaar later het debuut ‘Tower’ uit. Even was men uit de running in 2017, maar de doorstart leidde tot de EP ‘Tomorrow And Yesterday’ (2019) en ‘Shock To The System’ (2021). Op dit vroegere werk is het eerder rock-’n-roll, maar op de nieuwe worp die we bespreken koos men resoluut voor metal.

Old school heavy metal dan, met een occult randje, een duistere sfeer en heel veel spetterend gitaarwerk, te danken aan de schitterende interactie tussen James Danzo en Zak Penley. Op dit album horen we terug originele bassist Philippe Arman en drummer Keith Mikus is nieuw. Aangebracht door befaamd producer Arthur Rizk (Blood Incantation, King Diamond) wiens voorprogramma Tower al meermaals deed tijdens concerten van diens outfits  Eternal Champion en Sumerlands.

Het vocale gedeelte wordt ingekleurd door Sarabeth Linden en zij heeft een speciale stem die me erg bevalt. Vrij laag en galmend, maar zuiver en kundig! Eerst had ik zelfs niet in de mot dat de stem van een vrouw is. Denk in de buurt komende van Grace Slick (Jefferson Airplane) en de muziek van de band heeft ook wel zijn wortels in de jaren zestig/zeventig. Zonder oubollig te klinken, dat dan weer niet. ‘Let There Be Dark’ bevat tien songs met sfeer in de hoofdrol. De single ‘Under The Chapel’ is uptempo rock met vurige gitaarsolo’s en een ruimtelijke sfeer in de zang. Helemaal het flower power tijdperk, daar belanden we in met het titelnummer. De band zet er de vaart in, ook tijdens ‘Holy Water’ met klokgelui. Een slow (we blijven bij de terminologie van dat tijdperk) ontbreekt niet. ‘And I Cry’ is toch wel heel geslaagd met zijn tokkelende gitaren, verheven zang en huilende leads. Het kent een ietwat vlugger vervolg en de vurige solo’s gaan op in een fade out. Dan is het alsof Tower met een nieuwe lei start. Akoestische gitaren heersen in het korte ‘The Well Of Souls’ dat we als een intro kunnen beschouwen van het stomende ‘Book Of The Hidden’, voorzien van zang met goede adembeheersing. De Motörhead rocker ‘Iron Clad’ is uptempo met scheurende gitaren, ‘Don’t You Say’ put uit de blues met sensitieve passages. Erg mooi. Als besluit is er het wat langere, vlotte ‘The Hammer’ wat een aangename kennismaking afsluit. Warm aanbevolen voor fans van Chastain (oudere band) en Sanhedrin (nieuwere band), maar ook fans van Dool zullen hier wel heil in zien.