Als ik de digipak die voor me ligt vluchtig bekijk, vallen me meteen twee dingen op: de uitermate knappe hoes en de bandfoto binnenin, die doet vermoeden dat we hier te doen krijgen met een theatrale black metal band. Wat opzoekwerk maakt duidelijk dat Totengeflüster een symfonisch black metal gezelschap is. Ik ken Totengeflüster niet en mensen die mij kennen, weten ook dat ik niet vaak vrijwillig rondstruin in het symfonische segment van het genre. Enkele uitzonderingen te na gelaten, vind ik er geen bal aan en mogen ze hun symfonieën elders gaan prediken.

Bij het horen van de intro van deze ‘The Faceless Divine’, begin ik mijn wenkbrauwen reeds te fronsen, maar bij het ingaan van het echte openingsnummer ‘On Carrion Wings’ word ik toch een beetje omver geblazen door de brutale kracht die ervan uitgaat. Met een vliegende vaart knallen de gitaren en keyboards, zonder al te veel in herhaling te vallen en vooral zonder mij te vervelen, doorheen de songs. De soms gotisch aandoende symfonieën klinken catchy en de riffs zijn messcherp en gevarieerd. In sommige midtempo gezongen stukken klinkt zanger Narbengrund Nihilis een beetje als Tomas Lindberg van At The Gates, maar de gelaagde vocalen laten horen dat hij een heel gamma aan mogelijkheden heeft met z’n stem en die benut hij ook tijdens dit uur durende zwarte luisterspel. Drummer Frostbitten is een heus talent: niet alleen door wat hij hier laat horen, en dat is heel wat, maar blijkbaar speelde hij op z’n achttiende, in 2013, reeds als sessiemuzikant drums op Totengeflüster’s debuutalbum ‘Vom Seelensterben’. Straffe kerel! In de tragere stukken, waarin vaker met gesproken/gefluisterde vocalen wordt gewerkt, doet het mij dan weer denken aan het Finse Gloomy Grim en andere momenten aan Necromicon, de Zweedse formatie die destijds nog een aantal albums heeft uitgebracht via het Nederlandse label Hammerheart Records. De horroresque sfeer kan men ook terugvinden bij bands als Cradle Of Filth en Carach Angren natuurlijk en uiteindelijk kom je bij het beschrijven van de stijl van een band als Totengeflüster uit bij bands als Dimmu Borgir, maar verder hoeft de vergelijking niet te gaan. Misschien dat CoF qua songwriting nog een streepje voor heeft, maar voor de anderen ligt de lat op ‘ The Faceless Divine’ volgens mij te hoog, zeker anno 2019.

Nog even over het artwork van deze digipak. Gitarist Totleben, blijkbaar ook illustrator en baas bij Metal Artworks is er verantwoordelijk voor en wat hij heeft afgeleverd in en op het twintig pagina’s tellende boekje en de digipak zelf, is van onwaarschijnlijke schoonheid. Ik weet niet of er een vinyl versie op de markt komt van het album, maar alleen het artwork zou de moeite al zijn om ze aan te schaffen. Ik kan geen minpunten vinden op dit album, alleen de klinische productie is misschien een doorn in het oog van de puristen. En inderdaad, als je bij het horen van keyboards in je extreme metal de slappe lach krijgt, je stereo door het raam wil gooien of zin krijgt om je buurman te vermoorden, moet je ‘The Faceless Divine’ zeker links laten liggen.