Torrefy is een Canadese band, welke sinds 2011 actief is en tot nu twee volledige albums (‘Thrash And Burn’ in 2014 en ‘The Infinity Complex’ in 2016) heeft uitgebracht. Nu is het de beurt aan het derde album: ‘Life is Bad’. Als ik de omschrijving, door de band zelf geschreven, moet geloven, staat ons nogal wat te wachten op dit album: “Torrefy’s previous work lay more in the realm of thrash metal, albeit not traditional thrash due to our leanings towards a more progressive sound and a blending of influences ranging from thrash metal to death metal, black metal, classic rock, and punk to name a few. Our new record is another step towards creating a sound that we refer to as ‘black speed death thrash’.”

Ik houd ervan als bands buiten de gebruikelijke muzikale lijntjes durven te kleuren; het kan tot heel wat mooie dingen leiden. Denk alleen maar even aan bands als Anacrusis, Coroner, Dissection, Kvaen Vektor, Voivod, Watchtower … stuk voor stuk bands die je onderdompelen in een stortvloed aan wisselingen van maatsoort, tempo en toonsoort, maar die de muzikale liflafjes uitstekend weten te combineren met sterke composities. Ook op ‘Life Is Bad’ kom je deze elementen tegen. Het vertaalt zich in intensiteit, techniek en venijn, die zijn uitgerold tot negen lange tracks (met een totale speeltijd van 65 minuten). Het geheel blijft echter niet overeind doordat de tracks eigenlijk nergens echt interessant zijn. Sterker nog: het geheel gaat kopje onder aan de hoeveelheid riffs, het veelal aanhouden van een zelfde sfeer, een gebrek aan dynamiek en een overkill aan de blaffende rasp van zanger John Ferguson, die wel erg op de voorgrond staat. De elementen zijn er, de uitvoering laat veel ruimte voor verbetering. Eigenlijk is  het net als een chef in de keuken: het werken met de beste, verfijnde ingrediënten leidt niet automatisch tot een fantastisch gerecht.

“We think that this album is the best and most true representation of the Torrefy sound”, brult de band in hun biografie. Pff, ik mag toch hopen dat ze zich realiseren dat dit een fraaie volzin is, maar ook dat het niets anders is dan louter commerciële prietpraat is. Of anders gezegd; als dit het viertal op het toppen van hun kunnen is, lijkt de band geen glorieuze toekomst beschoren. Een album voor de absolute vergetelheid?