Het verhaal van Tomorrow’s Rain gaat terug tot 2002 in Israel, wanneer twee jeugdvrienden zopas hun respectievelijke bands verlaten hebben. Zanger Yishai Sweartz en bassist Maor Appelbaum (ja, later een beroemde producer in L.A. gevestigd) richten dan Moonskin op om melodieuze doom/death metal met enige gotische invloeden te maken zoals op dat moment erg baanbrekend was. Denk maar aan bands als Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride, Moonspell, Tiamat en tal van anderen.

De twee jeugdvrienden leggen een pad van vallen en opstaan af. De band treedt enkele keren op, schrijft songs, maar is ook onderhevig aan een komen en gaan van muzikanten. Jaren later heeft Yishai Sweartz dan toch zijn jeugddroom kunnen verwezenlijken en brengt met het inmiddels in Tomorrow’s Rain veranderde gezelschap het debuutalbum ‘Hollow’ uit. Niet alleen als muzikant, maar ook als promotor heeft de man in Israel intussen naam gemaakt en zijn kennissenkring is groot in de metalscene. Zoveel is duidelijk wanneer we de lijst van gastzangers en muzikanten in ogenschouw nemen.

De zeven eigen composities en een cover beantwoorden aan alle wensen van metalfans die in de jaren negentig en later naar doom/death metal luister(d)en. Cleane zang en grunts worden afgewisseld, melancholie viert hoogtij, de gitaarpartijen strelen je getormenteerde ziel en de zwevende achtergrond brengt je in hogere sferen. Tijdloze muziek die sterk geënt is op de oorspronkelijke sound van het genre, maar ook vandaag de dag nog fris en intens klinkt. Als kenner van het genre is onze moedige hoofdverantwoordelijke er zeker in geslaagd om de juiste snaar te raken. Het eerste nummer ‘Trees’ is ook het eerste nummer dat het oorspronkelijke duo ooit schreef, toen nog voor Moonskin. Men krijgt daarop bezoek van Shlomi Bracha van Mashina. Spelende kinderen aan begin en einde, maar daartussen een zuchtend, verlangend pleidooi dat overgaat in ferme grunts wanneer de muziek ook heftiger wordt. Fatalistisch gesproken stukken laten de zon achter de wolken verdwijnen. De slepende, trage toon wordt aangehouden in ‘Fear’ waarin prachtige gitaarsolo’s en duidelijk aanwezig pianospel de basis vormen om gastzanger Aaron Stainthorpe (My Dying Bride) te verwelkomen. Het kortste nummer – zonder gastbijdragen – is wat men vlotte gothic/doom zou kunnen noemen en heet ‘A Year I Would Like To Forget’. De vervorming op de zang zorgt voor een akelige sfeer.

Voor ‘In The Corner Of A Dead End Street’ is een (lyric) video gemaakt. Rustig vangt het aan met tokkelende gitaren en duister gesproken tekst, waarschijnlijk door Kobi Farhi (Orphaned Land). Sakis Tolis (Rotting Christ) doet dan de sappige grunts en naar het einde toe komt Greg Mackintosh (Paradise Lost) in beeld om één van zijn aangrijpende solo’s te spelen. Voor wie dan nog niet groen van jaloezie ziet omwille van deze resem gasten, gaat het weemoedige feest gewoon door met het stampende ‘Misery Rain’ waarin de vocalen (grunts en ook duister gesproken) worden uitgevoerd door Fernando Ribeiro (Moonspell) en Mikko Kotamäki (Swallow The Sun). Uit een andere richting komt Jeff Loomis aanwaaien, bekend van Nevermore en nu Arch Enemy. Zijn neoklassieke gitaarstijl geeft een nieuw elan aan ‘Into The Mouth Of Madness’ met spetterende solo’s. Hoekige riffs trouwens en Kobi Farhi is ook terug van de partij, terwijl de grunts hier echt wanhopig gereutel zijn. Frontman Spiros Antoniou van Septicflesh zorgt dan weer voor de herkenbare grunts in het titelnummer, als tegenwicht ook wat vrouwenzang. Tot slot is er een coverversie van Nick Cave’s ‘The Weeping Song’ en daar komt de gotische toets volledig tot uiting. Hoge vrouwelijke zang van Lisa Cuthbert (Sister Of Mercy live) en de gitzwarte romantische grom van Anders Jacobsson (Draconian) maken er iets moois van. Nog een lijntje cleane mannenzang van Kobi Farhi en we hebben een fantastische schijf om bij weg te zinken in verregaande weemoed. Gemaakt met kennis van zaken, genoeg variatie en de juiste stemming creërende voor elke liefhebber van meeslepende doom/death metal!