Aan Tombs ga ik geen lange inleiding meer wagen; wat begon als sludgy black metal op ‘Winter Hours’ is eigenlijk nooit meer veranderd want men zag dat het goed was. Sinds 2007 staat de band, waar zanger/gitarist Mike Hill – tevens het enige originele lid – de dienst uitmaakt, garant voor een pot geweld waar je eng van wordt. 2017 zag de release van ‘The Grand Annihilation’ en nu mogen we de nieuwe EP ‘Monarchy of Shadows’ verwelkomen. Hoewel, EP; de plaat nadert met z’n ruime 34 minuten bijna full-length speelduur!

Hetgeen wat Tombs voor mij altijd wat tegenhield was de productie; elke plaat had wel ergens in mijn oren een gebrek. Gelukkig mag ik prijsgeven dat de nieuwe EP daar geen last van heeft: de drums klinken heftig en helder, de gitaren klinken ijzig en in-your-face en de zang ligt precies goed en dik in de mix. Vanaf het wegbeuken van het atmosferische intro op de openende titelsong tot aan de uitfadende klanken van ‘The Dark Rift’ lijkt er goed nagedacht te zijn over de sound van deze plaat. Het zorgt er ook voor dat de nummers meteen als een mokerslag binnenkomen en precies het doel bereiken wat ze willen bereiken: de luisteraar flink toetakelen.

Want wat gaat dit er hard aan toe, zeg! Niet zo zeer “Jeuzus Christus ik weet niet wat er gebeurt, laat het stoppen” hard, maar eerder “godverdomme, gast, wat beukt dit, man!” hard. Het openende titelnummer ‘Monarchy of Shadows’ laat de razende black metal alleen nog temmen door een soort black-n-roll passage die een vesting vormt voor de brute modulatie inclusief solo die het nummer doet afsluiten. Elk nummer heeft z’n eigen karakter en pakt z’n moment. Bijvoorbeeld dat stuk in ‘Once Falls the Guillotine’, waar een ultra logge sludgy duw-en-trek riff ineens een triolen feel krijgt en je je schedel ineens niet meer stil kan houden. Of dat stuk in ‘Necro Alchemy’ waar de voorgaande 3,5 minuut blastbeats wordt doorbroken met een achterlijk heftige riff waarna een breakdown volgt die vervolgens nog eens wordt vertraagd… Of dat stuk in…- enfin, je ziet waar dit heen gaat.

Het enige minpunt dat ik aan wil kaarten is de overdaad aan herhaling als het op tonaliteit aankomt. De stereotype black metal progressie van “Tonica naar een halve toon omlaag” lijkt na drie nummers een beetje doodgedaan en hoewel de songs vaak op dezelfde manier beginnen om vervolgens te ontpoppen tot hun eigen dingetje, zorgt het ervoor dat ‘Monarchy of Shadows’ op ’t eerste gezicht eenheidsworst-ig lijkt. Zonde, want degene die deze EP wat vaker de revue laat passeren zal merken dat dit echt wel een waanzinnig schijfje is!