Tim Bowness blijft de compacte mooie luisterliedjes uit zijn mouw schudden bij de vleet, want amper een jaar na ‘Flowers At The Scene’ biedt hij ons negen nieuwe dromerige songs in singer-songwriter stijl. We omschreven zijn muziek eerder als rustig, maar zalvend en ook ditmaal is dat het geval. De man die ooit samen met Steven Wilson verantwoordelijk was voor No-Man ontpopt zich ook op dit zesde soloalbum ‘Late Night Laments’ als een bedachtzame artiest. Het cover artwork is bij deze een prachtig stilleven van hoe die liedjes mogelijk tot stand komen.

Ook de titel is een verfijnde referentie voor de luisteraar. Je beluistert deze muziek namelijk best als de schemering valt of wanneer de nacht zijn lappendeken van stilte om je heen slaat. Tijd om te mijmeren over het leven en dat doet Tim Bowness meer dan ooit kalm en minimalistisch. Brian Hulse helpt hem daarbij, aangevuld met een reeks gastmuzikanten, maar niet de bekende heren die we bij vorig album vermeldden. Nu is het eerder een zevenkoppig gezelschap uit intiemere kring, al blijven namen als Richard Barbieri (synths) en Colin Evans (bas) tot de verbeelding spreken.

‘Late Night Laments’ herbergt een verzameling gedistingeerd uitgevoerde songs, waarin de fluwelen stem van Bowness centraal staat, veelal begeleid door piano, synths en elektronische soundscapes met allen een dromerig timbre. De grotendeels akoestische instrumentatie wordt in ‘I’m Better Now’ wel verrijkt met de zwevende slide gitaar van Kavus Torabi en we horen vibrafoon in meerdere songs, alsook achtergrondzang van Melanie Woods. De mix was in handen van Steven Wilson, de mastering gebeurde door Calum Malcolm. Wie de vorige albums koestert, kan hier zijn nieuwe portie balsem voor de ziel aanschaffen. De gelimiteerde bonus cd bevat vijf onuitgegeven songs: vier van de opnamesessies van ‘Late Night Laments’ en één van de sessies van vorig album ‘Flowers At The Scene’ waarin we ook Peter Hammill en Adam Holzman horen.