Stoner met de voeten wel heel diep in de zeventiger-jaren modder; dat is Thunderbird Divine. Dit veelzijdige muzikale gezelschap uit Philadelphia voegt allerlei smaakvolle en passende ingrediënten toe aan hun stevige muzikale basis van zware, fuzzy, en vaak erg pakkende riffs.

Ze nemen de tijd voor opbouw met het rustige western-achtige intro-nummer ‘Pony Express’, maar met ‘Times Gone Bad’ komt de stoner-stoomtrein heel aardig op gang. Gruizig dreinende riffs, ondersteund door Hammond en beklemmende expressieve gitaarnoten en overtuigende zang; dit gaat er wel in bij ondergetekende. De smerig stampende blues-rocker ‘Last Laugh’ doet aan meerdere klassiekers denken, maar kan met zo’n fijne drive van bas en drums, expressieve gitaar en vocalen, helemaal overtuigen. ‘Black Rhino Mantra’ is alleen al voor die erg pakkende riff en breaks door gitaar en keyboard, helemaal de moeite waard.

‘These Eyes’ is zo’n nummer dat het live heel goed zal doen, denk ik. Het uitbuiten van de mogelijkheden van de basisriff is misschien vanuit de luie stoel een beetje aan de lange kant, maar zal live ongetwijfeld overtuigend zijn. ‘Tides’ is een boeiende muzikale reis door psychedelische gitaareffecten en misschien voor sommige luisteraars ook weer net iets te lang. Bij ‘Highway Dawn’ komt voor de zoveelste keer een associatie met Monster Magnet bij me bovendrijven; toch maar even benoemen. Die “vingeroefening”-gitaarloopjes in dit nummer, en hoe ze optimaal uitgebuit worden, is trouwens geniaal. Een bijna filmische ervaring met country en een Nick Cave-achtig sfeertje komt op bij ‘Old Black Crow’; even heel iets anders maar zeker overtuigend. Ook afsluiter Carousel doet het rustig aan, met een zweverige, maar ook bijna creepy atmosfeer. Een geslaagd plaatje!