Threshold is een band met een lange geschiedenis. Ze draaien al mee sinds het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw en hun debuutalbum ‘Wounded Land’ kwam uit in 1993, we naderen de 30 jaar dus ongeveer als we rekenen vanaf dat album. De muziek van Threshold wordt altijd geschaard onder de progressieve metal en vergeleken met een band als Dream Theater, maar hoewel de band zeker technisch hoogstaand acteert en er diverse lagen in de songs zijn ingebouwd, krijg je niet het idee van een band die zich bijzonder inspant om ingewikkeld te klinken. Het komt altijd heel toegankelijk over. Dit komt vooral door de enorme dosis melodie die de band in de nummers legt. Ieder nummer heeft een herkenbare melodie die nooit te zoet klinkt of vervelend wordt na enkele luisterbeurten. Daarnaast heeft de band altijd een meer dan uitstekende zanger gehad. Drie om precies te zijn gedurende de gehele carrière van de band, beginnende bij Damian Wilson, waarna Andrew “Mac“ McDermott (helaas te vroeg overleden) en Glynn Morgan kwamen en alle drie zijn het geweldenaren. Op hun nieuwste album ‘Dividing Lines’ is het weer de beurt aan Glynn Morgan om de nummers aan elkaar te zingen en het klinkt weer prachtig allemaal. Van de drie zangers heeft hij wel de stem die het minst zwaar klinkt, maar wel zeer melodieus is. Na het conceptuele album ‘Legends Of The Shires’ uit 2017 is er op ‘Dividing Lines’ geen concept pur sang te ontdekken, maar meer een collectie nummers met een rode draad of zoals Nuclear Blast het beschrijft ‘a hazy but unmistakeable common theme’.

Waar je bij Threshold echter altijd vanuit mag gaan, is dat de teksten echt ergens over gaan. Vaak sociaal en politiek bewogen en de wereld beschouwend door de kritische bril van een meedenkende wereldburger. Al zijn ze niet altijd zeker van hun zaak, zoals blijkt uit de tekstregel ‘lost in a world where nothing’s real, learning to trust in what I feel’ of de vraag ‘tell me who I can trust’, beide uit ‘Defence Condition’.Het zijn uiteindelijk ook maar gewoon mensen. Deze zinnige teksten worden zoals altijd ondersteund door vette en pakkende riffs van Karl Groom, oprichter en bandleider vanaf het allereerste begin. De basis wordt al heel lang gelegd door het soepele maar stevige drumwerk van Johanne James en het geheel is zoals vanouds gedrenkt in de altijd hoorbare keyboards van Richard West, maar die de sound nooit zullen overheersen. Muzikaal is alles prima uitgebalanceerd en uitstekend geproduceerd, met voor alle instrumenten de kans om gehoord te worden. Bij progressieve metal horen ook langere songs van tien minuten en langer, maar nu zijn er maar twee die over die grens heen gaan, en dat met de hakken over de sloot. ‘The Domino Effect’ en afsluiter ‘Defence Condition’ tikken nog net de elf minuten aan, maar zijn net zo snel voorbij, gevoelsmatig dan, als een nummer als ‘Complex’, dat de lekkerste riffs en ritmes van het hele album heeft trouwens. De mooiste melodieën klinken dan weer in ‘Lost Along The Way’, maar dat zal morgen wel weer anders zijn. Een heel coherent album met tien krachtige, progressieve songs.