Één van de leukste dingen om voor dit magazine om te doen is het reviewen van een debuut plaat. De eerste keer dat je ergens door geraakt wordt is soms magisch. De eerste keer dat ik ruim dertig jaar geleden Metallica of Helloween hoorde staat me nog bij. Maar ook de eerste plaat van Within Temptation, Mindmaze, Fifth Law of After Forever gaven allemaal dezelfde reactie bij de eerste luisteren: dit is heel bijzonder! Van sommige bands krijg je heel soms een update, een ander doet al jaren zijn stinkende best, of staat al jaren op de top of bestaat simpelweg niet meer. Het is al weer even geleden dat ik een debuut in handen had waardoor ik omver werd geblazen. Deze plaat doet het. Dit is echt puur goud.

De opener ‘Beneath A Starless Sky’ maakt duidelijk dat hier mensen met een bak talent bezig zijn. De drumpartijen zijn meer percussiepartijen die de jankende gitaar omarmen. Dit intro van ruim twee minuten maakt dat ik hier met volle aandacht ga zitten luisteren en alles om me heen kwijt ben. ‘Moonrise’ doet hetzelfde maar met een toetsenist die zijn stempel weet te zetten. Hij is zo goed dat ik Vikram Shankar toch even intik in een zoekmachine. Het resultaat doet me glimlachen: hij was me al eerder positief opgevallen maar ik had de zoekopdracht nodig om de link weer even te leggen.

Gedurende het album kan ik alleen maar concluderen dat ik hier niet naar nummers luister, maar naar prachtig vormgegeven composities met bijzondere inzet en keuze van instrumenten. Alsof er een volledig klassiek orkest is ingevlogen ter ondersteuning, maar soms ook om de voorgrond te betreden. Van minimaal tot een muur van geluid waarvan ik vermoed dat Devin Townsend onder de indruk zou zijn. ‘Love Held Hands With Hatred’ is een indrukwekkende vlucht door een symfonisch paradijs.

Het volgende moment kan het dan zomaar weer heel klein worden waar de mooie, soms klagende, melancholische stem van Joh Pyres het overpakt. De productie is in handen van gitarist Jack Kosto en hij verdient complimenten. Hij weet een afgewogen productie neer te zetten, als je hele zware stukken zo weet neer te zetten die vloeiende overgaan in lichte dragende momenten dan moet je heel veel gevoel in je donder hebben. ‘The Cold Embrace Of The Light’ is daar zo’n voorbeeld van.

De trage en dragende piano bij de afsluiter ‘Ashes’ pakken je aandacht direct. Als de indrukwekkende stem van Jon Pyres er bij komt en er een compositie zich ontvouwd met elementen van zowel doommetal als progmetal in een klassieke jas dan wordt het of heel slecht of heel goed. Dit is echt een bizar goed eind. De stilte die dan volgt als de plaat afgelopen is doet gewoon zeer.