Een dikke vinger. Zo leest het tekstboekje. Als een dikke vinger naar iedereen die de sound en de invloeden van Therapy? in woorden probeert te vangen. Al die namesdropping en hokjesgeestplaatsingen waar de gemiddelde rockjournalist zich al dan niet moedwillig in verliest. Opduvelen met al die onnozele betweterigheid! Niemand kan dit namelijk beter dan… de heren van Therapy? zelf. In interviews ontpoppen met name Andy Cairns en Michael McKeegan zich als grote muziekfreaks en -verzamelaars en etaleren ze een muziekkennis die de meeste luitjes van het rockjournaille ver ontstijgen. Ja, ook ik kijk hierbij in de spiegel. Mijn favoriete nummer van Therapy?, ‘Teethgrinder’, opent namelijk dit album en als je mij zou vragen hoe dit nummer klinkt, dan zeg ik: “als een vette mix van dwarse alternatieve rock, gruizige garagerock en de bite van industrial.” Cairns en McKeegan zelf doen daar in het tekstboekje een kundig schepje bovenop, want zij stellen dat het nummer een tandenknarsend amalgaam is van postpunk, Belgische new beat en vroege rave. Ik heb nog nooit eerder Therapy? op die manier zien omschreven, laat staan dat ik het had kunnen verzinnen, maar het snijdt verdomd veel hout.

Zo lees je ook dat ‘Nowhere’ een syncopische melodie heeft die volgens Therapy? een Thin Lizzy vibe geeft. Thin Lizzy? In ‘Nowhere’? Ik heb het nummer duizend keer gehoord en Thin Lizzy wel honderdduizend keer, maar ik had nog nooit van mijn leven deze twee met elkaar gelinkt, behalve dat ze allebei van het Iers eiland afkomstig zijn. En de breakdown van de basgitaar in ‘Trigger Inside’ is beïnvloed door ‘Ain’t No Feeble Bastard’ van Discharge, terwijl ‘Lonely, Cryin’ Only’ een poging van de band was om te klinken als Roy Orbison als hij zou zijn opgegroeid in Belfast. Je moet het maar weten te verzinnen, maar het fascineert (mij) wel. Enfin, dit schrijven is niet bedoeld als (tekst)boekbespreking, maar moet iets duidelijk maken wat dit voor plaatje is en vooral: hebben we er iets aan, of is het een ordinaire cash-in verzamelaar die alleen bij diehard-completisten een centimetertje kastvulling geeft?

Deze verzamelaar bestaat uit een cd’tje met ‘greatest hits’ die opnieuw zijn opgenomen in de fameuze Abbey Road Studio’s, afgelopen november. Ik schrijf cd’tje, want met twaalf publieksfavorieten en 37 minuten speeltijd suggereert dit niet bijzonder veel hits voor de band. Daarbij zijn de meest recente nummers tijdens deze sessie ‘Church Of Noise’ en ‘Lonely, Cryin’ Only’, en die kan je oorspronkelijk vinden op ‘Semi-Detached’, een album uit het vorig millennium (1998). De nummers lijken wel in één take opgenomen, ze hebben een coherent, samenhangend geluid en zijn prettig rauw en zonder opsmuk gespeeld. Geen verrassende repertoirekeuze – ze moeten de albumtitel toch in ere houden –  en hun grootste (cover)hit ‘Diane’ is zoals verwachting niet in de balladversie gespeeld, maar in een venijnige rockversie. De meeste van deze nummers speelt de band dus al 25 tot 30 jaar, maar nog met evenveel energie en finesse. Alleen ‘Trigger Inside’ vind ik niet zo lekker lopen, met name in het refrein. Aardig is om te vermelden dat de zanger-gitarist (en mastermind) van de Manic Street Preachers, James Dean Bradfield, op ‘Die Laughing’ meedoet.

Grossiert het ‘Greatest Hits’ albumpje in, logischerwijs, een gebrek aan verrassingen, er is gelukkig nog een tweede cd’tje te vinden in de triple-uitklapbare digipack (zo’n formaat waarbij het een ellende is om cd of boekje uit de verpakking te wurmen zonder dat de digipack in de hoeken gaat scheuren: heel irritant). Dat tweede cd’tje is samengesteld uit de archieven van McKeegan en bestaat uit een dik uur lang bootlegopnames van al dan niet bijzondere live songs. Kijk, geluidstechnisch mogen de eerste paar nummers dan wel kut met peren klinken, dit zijn de cadeautjes waar de ware fan wat aan heeft! (Al zal de ultradiehard obsessive compulsive hoarding Therapy?-fan ze vast wel kennen) Rauwe live opnames voor anderhalve paardenkop in de vroege jaren negentig van ‘Loser Cop’ en het ge-wel-di-ge ‘Perversonality’ (had ik zeker 25 jaar niet meer geluisterd, maar ze móeten dit nummer weer in hun setlist opnemen) zorgen voor een teethgrinding grijns op mijn gezicht. De overige opnames dateren van 1998 tot 2018 en zijn een mooie, want dynamische, energieke en allesbehalve voorspelbare doorsnede van Therapy? als live band. Opvallend zijn de nogal smerige slowtempo sleazerock van ‘Body Bag Girl’ die aanvangt met Gary Glitters ‘Rock And Roll’ en de metalige sludge headbangriffs in het hoekige ‘Bad Excuse For Daylight’, dat lichtjaren verwijderd is van een vrolijk moppie als ‘Nowhere’ en afkomstig is van een show in de 013, 2009. Ook een opname van het Utrechtse Tivoli is geselecteerd, te weten de uptempo punkocker ‘Torment Sorrow Misery Strife’ uit 2015.

Al komen de opnames overal vandaan en is er van enige samenhang nauwelijks sprake, een ding klinkt duidelijk wél door: Therapy? was en is al bijna dertig jaar een van de beste livebands in het rockcircuit. Hopelijk vindt in november de doorgang van hun gecancelde shows van afgelopen voorjaar, dan kan je dat zelf (nogmaals) ervaren.