Voor u deze review door de indeling ‘black’ zonder enige aandacht ter zijde schuift, de tip om toch even verder te lezen. U hoeft namelijk niet bang te zijn voor eindeloos geruis, gekweel, nummers zonder einde, rariteiten, kreunende vrouwen en dat soort taferelen. Nee, dit is metal zonder rare fratsen. Puur en extreem en net als Red Bull, uit Oostenrijk. Ik ben er alleen nog niet helemaal 100% uit of dit blackmetal met een death-sausje is of death metal met een black-sausje. Dat doet ook niet zo ter zake; het gaat om de uiteindelijke beleving niet waar?!

Bij extreme metal uit Oostenrijk denk je al gauw aan Belphegor,  Abigor en Harakakiri For The Sky. Deze Weense band bestaat ook al weer sinds 2016, maar tapt uit een ander metalen weizen-vat dan de genoemde bekende bands. Op dit vierde album laten ze een geluid horen dat nog het meeste lijkt op de Zweedse black/death metal bands. Bands die in me opkomen zijn met name Naglfar, Necrophobic en soms zelfs Amon Amarth. Maar ook Dark Funeral kan genoemd worden in dit rijtje.

‘Fragment: Totenruhe’ is het 4^e album van deze Oostenrijkers en ik moet zeggen dat het best een prettig schijfje is geworden. Met het vorige werk ben ik niet echt bekend, maar dit geeft wel aanleiding om mij daar eens in te verdiepen. Het album biedt muziek die we natuurlijk al veel vaker van grotere, bekende bands hebben gehoord, maar dat betekent niet dat dit album geen bestaansrecht heeft. We horen spijkerharde black/death, met melodie, agressie een massief opgetrokken geluidsmuur.

In vergelijking met de grote bands in dit genre klinkt dit net wat hoekiger, korreliger en wat technischer. Gelukkig verzandt men daar niet in zodat we ons geen zorgen over djent-achtige taferelen hoeven te maken. 

Na meerdere luisterbeurten ligt het album tamelijk goed in het gehoor en openbaart het zich als afwisselend, bruut en behoorlijk onderhoudend. En het zit goed met het gevoel. Niets op het album komt geforceerd over en ze doen niet hun best om op heel technisch, evil of extreem over te komen. Het tempo ligt natuurlijk hoog, maar men verzandt zelden in richtingloze razernij. Alles wat ze doen staat in het teken van het nummer. Er zijn voldoende mid-tempo passages aanwezig en in alle eerlijkheid zijn dit de lekkerste stukken op het album. Hier in zijn ook de sterke composities te herkennen. De nummers kennen namelijk flink veel melodie en ingetogen passages. Maar, vergis je niet; dit is een bruut album dat bol staat van de agressie. Men weet die agressie alleen regelmatig episch en onderhoudend te kanaliseren. Een beetje zoals….precies Naglfar, dat ook zo goed kan (‘After Thousands Of Years’).

Men doet zich in de clip heel erg trve ende cvlt overkomen, maar als ik de teksten (voor zo ver dat mogelijk is) beluister gaan de nummers over meer alledaagse, aardse zaken, maar ook over geschiedenis. Er worden geen baby’s geofferd voor de gehoornde vriend. Het geluid is dik in orde, helder, maar niet over-geproduceerd en zeer zeker niet te gladjes.

Ik kan echt niet zeggen dat dit een essentiële band is of dat er hier een nieuwe standaard wordt neergezet. Maar ik kan ook niet anders concluderen dan dat dit een lekker album is en een aanwinst voor de liefhebber van stevige black/death met de nodige afwisseling en melodie. Voor de liefhebbers staat er ook nog een cover van ´Frontschwein´ van Marduk op. Die doet mij persoonlijk alleen niet zo veel.

Luistertips: de eerste 5 nummers van het album en ‘…Of Rapture And Dissolution’.