Black ‘n’ Roll, dat is hoe het Zweedse trio The Vice zijn muziek omschrijft. Dat komt dus neer op een mix van black metal en rauwe vuile rock, toevallig of niet twee genres waarin Zweden een reputatie hoog te houden heeft. Denk aan de compromisloze blasfemische uitbarstingen van bands als Marduk, Watain en Dark Funeral enerzijds, en de vuile heavy neo-garagerock van The Nomads, The Hives en , Hellacopters anderzijds. Laat het nieuwe album ‘Dead Canary Run’ nu precies ergens op het kruispunt van die twee richtingen willen zijn, aan de ene kant tremolo gitaren en grommende vocalen en aan de andere kant energieke rock ‘n’ roll. Dat dit wringt en voor spanning zorgt lijkt me duidelijk. Het is zonder meer trendy om black metal te injecteren met allerlei op het eerste gehoor onverenigbare genres en vaak leidt dat tot hybride vormen die in het gunstigste geval de start van een nieuw genre vormen. Denk aan shoegaze en black metal.

Of dat met de black ‘n’ roll van The Vice ook gaat lukken, ik vraag het me af. Bij deze black ‘n’ roll is het geheel niet meer dan de som der delen, maar geldt een ander cliché: een beetje van alles, is van alles niks. Het black gedeelte is te bestudeerd en geeft je niet het gevoel dat de mannen er zelf echt in geloven, terwijl de rock het heilige vuur mist. Langzaam, op het statische af, alsof men bang is moe te worden. Dat zorgt ervoor dat ‘Dead Canary Run’ af en toe een beetje stilvalt, juist op de momenten dat een beetje peper in het achterwerk niet verkeerd zou zijn. Vooral de langere nummers lijden hieronder, in plaats van dat je in een song als ‘Exit Lights’ (iets meer dan 8 minuten) wordt meegesleurd heb je na een minuut of vier zoiets van, hoe lang gaat dit nog duren? De grootste verrassing is halverwege te vinden in de vorm van het nummer ‘Lit de Parade’ dat begint met een lang piano en akoestische gitaarintro. Deze verstilling is echt anders en in zekere zin spannend. Je voelt, weet zelfs dat het een intro is en dat The Vice op een zeker moment de pedalen in zal trappen, maar wanneer en hoe dan? Als het uiteindelijk gebeurt verandert ‘Lit de Parade’ in een krachtig nummer, het dichtst dat The Vice in de buurt van hun gewenste hybride vorm van metal komt. ‘Be Afraid’ is ook nog een aardig nummer met een prominent aanwezige fuzz-bas. Bang worden, dat nu ook weer niet, maar ‘Be Afraid’ is een tweede hoogtepuntje op ‘Dead Canary Run’. Helaas blijft het daar bij, het tempo zakt weer in en de band ploegt zich een weg naar de uitgang. Als de laatste klanken van het album wegsterven overheerst het gevoel van een gemiste kans.