Het mooie van nare dromen is dat je altijd weer wakker wordt en dan tegen jezelf kunt zeggen dat het gelukkig maar een droom was. Het was niet echt. En met een beetje geluk val je daarna weer in slaap. Laatst overkwam me iets dergelijks. Ik luisterde naar een nieuwe plaat waar ik iets over moest schrijven – je bent tenslotte recensent of je bent het niet. Na een veelbelovend felle start begon ik me af te vragen waar ik naar aan het luisteren was. Dit was best wel raar, alsof een Coldplay tributeband zich had vertild aan een set met Queens of the Stone Age nummers. Beschaafde ruigheid, of wilde braafheid; dit is een pijnlijk gevalletje van geen keuzes kunnen of willen maken. Wil deze band nu een rockband met alles erop en eraan zijn of gaat men voor de grote gemene deler? Gelukkig was dit maar een droom, ik beeldde me dit maar in. Wie zou in godsnaam zulke schizofrene muziek willen maken?

Ondertussen speelde het vijfde nummer, een bombastische stadionrocker die vaag herinnerde aan Bowies Space Oddity. Qua thema dan: “Stuck inside my satellite / When the darkness took the light / Now I’m the last man left alive / I am the last man left alive” en ik realiseerde me plotseling dat ik niet wakker zou worden. Dit was geen droom, zelfs geen nachtmerrie. Ik zat echt achter mijn laptop te luisteren naar iets dat ‘Strange, Strange Times’ heette en het vierde album was van The Ugly Kings, een band uit Melbourne, Australië. Bij ‘Electric Lady (My Kryptonite)’ moest ik vooral denken hoeveel beter 3 Doors Down het gevaarlijke goedje van de planeet Krypton had bezongen en toen ik in ‘The Devil Comes With a Smile’ zanger Russell Clark bloedserieus ‘I met a man he was dressed in black, he drove around in a Cadillac’ hoorde zingen, een cliché aller clichés zonder ook maar een spatje ironie, wist ik het zeker: soms is de werkelijkheid vreemder dan een droom. Goed, deze band kan absoluut spelen en de producer van dienst heeft voor een volvet geluid gezorgd. Maar dat weegt niet op tegen het feit dat ‘Strange, Strange Times’ volstaat met fantasieloze AOR vermomd als hippe alternatieve rock. De laatste akkoorden van het slotnummer ‘Last Fucking Day’ (nou, nou… heftigheid alom) sterven weg en ik weet dat de echte nachtmerrie nu begint: hier een zinvol stukje over schrijven.