The Spirit is een interessante band om te volgen, want hun muzikale ontwikkeling verloopt vloeiend en daadkrachtig. Op het debuut ‘Sounds From The Vortex’ en het twee jaar geleden verschenen ‘Cosmic Terror’ betekende dit een heftig amalgaam van black en death metal geïnspireerd door Scandinavische bands als Dissection en Immortal, maar met een toevoeging van progressieve elementen. Deze laatste treden op het derde album ‘Of Clarity And Galactic Structures’ nog meer op de voorgrond, dat hoeft geen betoog, met langere instrumentale stukken tot gevolg.

De kern van de band bestaat uit zanger/multi-instrumentalist Matthias Trautes (M.T.) en drummer Manuel Steitz en het is te merken dat zij hun ziel en zaligheid in het nieuwe materiaal gelegd hebben. Eens te meer zijn ook de teksten vol ontzag over het universum en de nietigheid van de mensheid in die context van een poëtische verhevenheid. Onze hoofdcomponist liet alle schroom varen om zijn vooruitstrevende ideeën in de acht nieuwe songs te verwerken en het resulteert in The Spirit zoals we ze kennen plus dat extra. Melodieuze zwartgeblakerde intensiteit gaat hand in hand met enkele verrassende wendingen en het album blaakt van virtuoos vakmanschap .

De woestheid van de titeltrack windt er geen doekjes om: snelle black metal met op en neer gaande gitaarpatronen, een hekelende zangprestatie en loopjes met progressieve inslag. Halverwege vertraagt men om daarna lange instrumentale stukken op ons af te vuren. ‘The Climax Of Dejection’ is grillig en stug voortschrijdend, de bijtende zang doet ons aan Abbath denken (dat gebeurt wel meer), maar het spel blijft strak en stotend. Let op de prominente baspartijen in ‘Repression’ en de vurige gitaarsalvo’s op het einde van ‘Celestial Fire’. Tot hier toe mikt men op overweldigende energie met technisch hoogstaande bravoure, al zijn er genoeg pakkende melodieën om ook de minder extreem ingestelde achterban te bekoren. Met de kalme instrumentale overgang ‘Transition’ markeert men een overgang naar een meer epische aanpak. Ondanks de herkenbare densiteit in ‘Timbre Of Infinity’ ontwaren we een zweem van melancholie naar het einde toe. Sluipend en duister gaat men aan de slag met tegendraadse ritmes en dissonantie in ‘Arcane Wanderer’, maar het meeste zin naar avontuur kent zijn voorlopig culminatiepunt in de laatste track ‘Laniakea’. Niet alleen een tot de verbeelding sprekende titel met geestverruimende allures, maar hier duikt voor het eerst in de geschiedenis van The Spirit een synthesizer op en die repetitieve klanken doen meteen aan Tangerine Dream denken. Let wel, de basis blijft heavy, maar de zwevende achtergrond zorgt voor sfeerschepping met klasse. Het samengaan van beide componenten maakt dit een heerlijk slotakkoord van een wervelend album. We kunnen op beide oren slapen: met de manier waarop The Spirit langzaam maar zeker een breder klankenpalet aanspreekt, staat ons nog veel boeiend luistervoer te wachten. Mis hun muzikale evolutie niet en duik in de ravissante (kosmische) materie op ‘Of Clarity And Galactic Structures’.