Er zijn speciale herinneringen verbonden aan The Old Dead Tree. Hun debuutalbum ‘The Nameless Disease’ (2003) is één van de eerste albums die ik besprak voor Lords of Metal (toen nog zonder Arrow in de naam). Ik was naar hun concert geweest in België, had daar de cd bemachtigd en de volgende ochtend werd ik diep ontroerd door de smart en melancholie van het werkje. Het album bleek geschreven te zijn voor voormalige drummer Frédéric Guillemot die recentelijk zelfmoord gepleegd had. De combinatie van extreme metal en dark rock was subliem!

In 2002 tekende The Old Dead Tree bij Season Of Mist. De band bracht na het debuutalbum nog twee albums uit: ‘The Perpetual Motion’ (2005) en ‘The Water Fields’ (2007). Eind 2008 begonnen de werkzaamheden aan een vierde album, maar dat stootte op onoverkomelijke meningsverschillen in muzikale richting, zodat de band opgeheven werd. Nog luttele malen kwamen ze terug het podium op – Hellfest o.a. – om er ‘The Nameless Disease’ integraal te spelen als afsluiting van een tijdperk in 2013.

Nu is er – ter nagedachtenis – een EP die geschreven werd in 1999, dus nog voor de EP ‘The Blossom’ en slechts enkele dagen voordat hun drummer zelfmoord pleegde. Dit staat voor de doomwortels van de Franse band, in die zin dat men oorspronkelijk beïnvloed was door bands als Katatonia, Anathema en Paradise Lost welke in de jaren negentig doom/gothic metal speelden. De vijf songs zijn pareltjes waarin weemoed en droeve gevoelens voorop staan. ‘Sorry’ vangt kalm aan met piano en bedachtzame gitaren, waarna stugge riffs en melodieuze gitaaraccenten hoogtij vieren. Het is heerlijk om Manuel Munoz’ stem nog eens te horen evolueren van gevoelig en breekbaar naar meer krachtig om ten slotte los te gaan in grunts. Bijzonder mooi is ook de breekbare zang in ‘Someone Should Know (The Truth)’, waarna de gitaren erg strak klinken na de gedecideerde grom. ‘Kids’ wijkt wat af van de andere songs, want dit nummer heeft een speels en opbeurend karakter, aanvankelijk toch, want het eindigt weer zeer beschouwend. De gesproken stukken in ‘Raise’ vermeerderen de dramatiek, later spetterend gitaarwerk tijdens de passages met grunts. Het slotakkoord is een diepgaand afscheid van Frédéric, een zeer mooie ode aan hun wanhopige vriend, met huilend gitaarwerk.

Dit is een heel pakkend einde van een integere band, die helaas nooit het grote succes behaalde dat men verdiende, ondanks fijne tournees met o.a. Katatonia, Opeth en Epica. Dat leren we in de bijgeleverde documentaire ‘The Final Curtain’ waarin men de carrière van The Old Dead Tree overloopt op een extra dvd. Gelimiteerde release op 1.000 exemplaren wereldwijd.