Het debuut ‘Home’ van deze Amerikaanse band werd hier in 2019 enorm goed ontvangen. Het aantal invloeden dat het viertal liet horen was bijna oneindig. Nu-metal, thrash, death metal, hardcore, metalcore,… noem maar op. Niet iets dat gemakkelijk te verteren viel, maar wie er de nodige moeite voor nam, ontdekte een fantastische nieuwe band. Jammer genoeg stak in 2020 Covid een serieuze stok in de wielen en touren werd bijna onmogelijk. Gelukkig was er tijd genoeg om te schrijven aan dat tweede album: ‘Seeing The Elephant’ met een speelduur van maar liefst vijftig minuten. De albumtitel werd trouwens gevonden tijdens de onrust in de VS tijdens de protesten na de dood van George Floyd. Opener ‘W.A.S.P.’ is met zijn zeven minuten duurtijd al serieuze hap. Het opent met een luide schreeuw waarna je een stevige gitaarmuur te horen krijgt. Het snelle en chaotische begin wordt gedomineerd door zangpartijen die voortdurend overschakelen van schreeuwen naar een diepe heldere zang. Hoewel het aantal hooks en ritmes in de leadgitaren bijna niet te tellen is, zit er toch melodie in verwerkt. Het volgende ‘Ghost Mother’ is een soort kruising van bands als Slipknot, Korn en Avatar, speciaal maar toch goed doordacht. Nog zo een aanrader is ‘Rose Fire’. Er is een opbouwende dreiging waar samplers van schoten, sirenes en een politieradio uitgroeien tot een stevig nummer met extreem harde zangstijlen. Iets heel anders dan titelnummer ‘Seeing The Elephant’ dat bijna klinkt als een sprookje met emotioneel geladen zangpartijen.

‘My Heroine’ is fel beïnvloed door Korn met laag gestemde gitaren en zware aanslagen op de bas. Het schakelt langzaam over naar een halve ballad met zachte zang. Telkens opnieuw weet de band te verrassen met de melodieën die alle kanten uitgaan. Op afsluiter ‘Esther Weeps’ levert Becca Cadalzo (Cerce) een gastbijdrage. Gehuil van een meisje, strijkers en gitaargetokkel schakelen langzaam over naar steviger werk met een ronduit indrukwekkend einde. Het nummer zelf gaat over de onderdrukking van vrouwen in bepaalde religieuze culturen.

Zanger Alexander Richichi zou je eigenlijk een fenomeen op zich moeten noemen voor wat hij allemaal presteert. Poeslief, emotioneel, krachtig, schreeuwend, brullend, noem maar op. Maar The Offering is duidelijk een band want gitarist Nishad George, bassist Spencer Metela en drummer Steve Finn schudden werkelijk de meest ingenieuze ritmes en melodieën uit hun zes mouwen. Zo blijf je telkens opnieuw nieuwe zaken ontdekken.

Het debuut ‘Home’ was al voortreffelijk te noemen maar nu hoor je dat hun technisch kunnen er nog op vooruitgegaan is. Doe er dan ook nog eens de wereldwijde (overwegend negatieve) gebeurtenissen van de laatste jaren bij en de band had voer genoeg voor een nieuw album. The Offering is uitgegroeid tot een band die je serieus moet nemen. Doe er dan nog eens een uitstekende productie bij en een ingenieus artwork en je krijgt een album waarmee de band naam en faam zal maken.