Zweden bruist van ondernemende muzikanten die in meerdere bands actief zijn. Zo is The Night Flight Orchestra in 2007 ontstaan als zijproject van Soilwork zanger Björn ‘Speed’ Strid en Arch Enemy bassist Sharlee D’Angelo, omdat ze buiten het harde werk een gezamenlijk boontje hadden voor hard rock en AOR uit de jaren tachtig. Een luchtig tussendoortje dat erg bleek in te slaan en nu al zes albums gemaakt heeft met luchtvaart als thema vol positieve vibes.

De band kreeg in 2022 echter een zwaar verdriet te verwerken, toen gitarist en belangrijke componist David Andersson plots heenging. Het hoeft geen nader betoog dat de mannen een tijdje geen zin hadden om nieuwe vrolijke deuntjes te schrijven voor hun achtkoppige band. Na het rouwproces kwam langzaam de inspiratie terug boven en zo luidt dit zevende album ‘Give Us The Moon’ (een passende titel nu ik juist de serie ‘All For Mankind’ aan het bekijken ben) een nieuwe periode met gitarist Rasmus Ehrnborn in (nu ook in Soilwork trouwens).

Qua sound en aanpak blijft alles bij het oude en dus worden we het vliegavontuur ingeleid met een ‘final call’ door een stewardess. Een beetje glamour in het vak is altijd meegenomen, maar het is de inleiding voor het aangenaam rockende ‘Stratus’ dat met AOR toetsen aanvangt en er komen solo’s op gitaar en toetsen in om je duimen en vingers af te likken. Natuurlijk is de opgewekte catchiness het handelsmerk van deze band en dus zijn er aanstekelijke refreinen in elke song, veel achtergrondzang en koortjes door de dames en een onverbloemde nostalgie naar de jaren tachtig. Zo doet het melodietje in ‘Miraculous’ me aan ABBA denken en kijkt Blondie over onze schouder mee tijdens ‘Way To Spend The Night’. De songs zijn meestal uptempo en veelal dansbaar, maar ‘Paloma’ brengt ons meer tot inkeer. Een moment van bezinning is altijd mooi contrasterend met het galopperende ritme van het titelnummer met zijn rijk aanbod van synthesizerklanken of tegenover het discoritme in ‘A Paris Point Of View’. Toto en stoerheid spelen haasje over voor dominantie in ‘Runaways’, maar om volledig te zijn is er – naar goed gewoonte van David Andersson – als afsluiter een lange, prachtige epische song die aanvangt met piano en rustige, verhalende zang. Veel keyboards en spacey klanken omheen de zang om het allemaal wat raadselachtiger te maken. Deze song is helemaal anders dan de rest, maar het hoort erbij (en ik vind dit persoonlijk de grootste kunst, maar dat hangt van je smaak af). We weten nu dat David Andersson met trots zal neerkijken op wat de anderen na hem gemaakt hebben met hem in gedachten. Van zoiets wordt je stil, ook al gaat het leven verder en is de band momenteel al op tournee.