Er is behoefte aan positivisme in de wereld, zoveel is zeker wanneer we het succes van The Night Flight Orchestra in ogenschouw nemen. Deze Zweedse band kwam nochtans uit onverwachte hoek aanwaaien, want zowel zanger Björn Strid als bassist Sharlee D’Angelo kennen we van veel extremere muziekgenres vanwege hun aanwezigheid in Soilwork en Arch Enemy. Hun wulpse classic rock/AOR lijkt zo uit de jaren 80 te komen. De tijd dat vertier nog glamoureus mocht zijn (glam rock, hair metal), voorzien van een gladde productie met veel synthesizers en het voornemen om eens lekker de bloemetjes buiten te zetten zonder scrupules. De tijd heeft stilgestaan wanneer deze dertien nieuwe songs uit de boxen knallen!

In feite zijn gitarist David Andersson en Sebastian Forslund – deze laatste deed ook de mix – de muzikale kameleons die ons in deze tijdcapsule plaatsen. Recentelijk voegde men ook nog twee air stewardessen aan de bezetting toe om het feest compleet te maken, want net als de voorgangers ‘Amber Galactic’ (2017) en ‘Sometimes The World Ain’t Enough’ (2018) flirt TNFO op dit vijfde album ‘Aeromantic’ openlijk met luchtvaart en romantiseert piloten en air stewardessen. Hoog in de lucht wordt er dan afstand gedaan van de wereldse besognes en kan men vrolijk meezingen met het van een discobeat voorziene ‘Servants Of The Air’. Deze luchthartigheid wordt wel aangedikt met uitstekende, wilde solo’s op keyboards (gastmuzikant John Lönmyrr) en gitaar. ‘Abba meets Europe’, denken we tijdens ‘If Tonight Is Our Only Chance’, later oefenen de heren van Chic een (lichte ritmische) invloed uit op het titelnummer, want het is natuurlijk weer onmogelijk om een recensie te schrijven zonder vergelijkingen. Alles zit echter zo perfect en vloeiend in mekaar dat deze Zweden nergens echt op plagiaat te betrappen zijn. Een ballade vanuit het luchtruim horen we met ‘Golden Swansdown’. De meest opvallende track is toch wel ‘Dead Of Winter’ wat plots even een donkerder timbre heeft en samen met ‘Transmissions’ (viool Rachel Hall) deze keer als favoriet uit de bus komt. In afsluiter ‘City Lights And Moonbeams’ doet het begin ons denken aan ‘I Feel Love’ van Donna Summer, maar spoedig zet men een eigen koers in.

Pomprock, AOR, disco, classic rock… hoe je dit ook noemt, het is weer schitterend gedaan. Dit album maakt je dag! Plezier gegarandeerd met al die opmonterende melodieën!