The New Roses worden volgens bijgevoegde info graag vergeleken met stadionrock a la Bon Jovi. Met iets meer schuurpapieren vocalen en algeheel meer sleazy randje zou bij mij persoonlijk iets eerder associaties met bands als Helix, Autograph en vele tachtigerjaren soortgenoten opkomen. Ook landgenoten Bonfire lijken aardig de weg gewezen te hebben trouwens. De band heeft het podium reeds mogen delen met hun vaderlandse grootheden Scorpions en Accept en eerlijk gezegd is de muziek inderdaad best geschikt voor een groter publiek. The New Roses doen weliswaar niet iets wat heel erg hip is, maar hun eerbetoon aan tachtigerjaren melodieuze sleazerock brengen ze met verve! Met pakkende arrangementen die voldoende variatie als ook duidelijke “waar ken ik dit van?” momenten hebben, in combinatie met de vakkundige uitvoering, moet dit toch mogelijkheden bieden voor de band. Mooi voorbeeld hiervan zijn de elkaar opvolgende nummers ‘All I Ever Needed’, een ballade met werkelijk alle clichés, gevolgd door het uptempo ‘Usual Suspects’ met heerlijk pakkende riffs en hooks en precies juist geplaatst Ooooh meeblèr koortje. Gelukkig is het niet allemaal volgens de heel erg platgetreden paden; het navolgende ‘Warpaint’ kent iets meer tegendraadsheid en hoekige passages. Eigenlijk vallen alleen het mierzoete ‘True Love’ en het redelijk ongezouten ‘1st Time For Everything’ mij persoonlijk wat tegen. Het navolgende ‘Sweet Gloria’ met vleugje Black Crowes southern boogie laat me dat echter weer snel vergeten. Lekker plaatje!