Vanavond is eigenlijk een minifestivalletje met twee zalen in gebruik voor een viertal bands, die elkaar afwisselen. De kleine zaal is tjokvol als ik binnenkom bij Military Gun (de eerste band Taipei Houston, had ik gemist omdat ik thuis vertraging had opgelopen). De catchy punk rock van de band wordt met enthousiasme gebracht en het publiek slikt het met graagte. Zelf vind ik het geluid eigenlijk onder de standaard van Doornroosje liggen; hard, met schelle gitaren en zang (bij vlagen zelfs behoorlijk vals?), met blikkerig en rommelig drumstel. De band kan me eerlijk gezegd niet overtuigen. Achteraan in de zaal is de verdrukkingsfactor door in en uitgaand publiek erg groot en in plaats van een goede plek zoeken, geef ik de voorkeur aan een bezoekje aan de ook goed gevulde loungeruimte, om te kijken of er bekenden zijn. Na een paar korte praatjes en barbezoek voor aanvulling van het vochtgehalte, ga ik een mooi plekje zoeken in de reeds aardig gevulde grote zaal waar de Melvins over een kwartiertje beginnen. Wel heel jammer van dat het bordje bij de merchandise stand in de gang; “Sorry, no vinyl!”. Ze hebben dit jaar nog een mooi stukje vinyl uitgebracht wat nergens meer te scoren is, en eigenlijk lijkt mij zo’n veertigjarig bestaan en tour toch bij uitstek een reden voor de release van een anniversary tour-edition plaat of in ieder geval een single, maar ja.

Door de speakers weerklinkt ‘Take On Me’ en terwijl de rook over het podium walmt, struinen de silhouetten van Buzz, Dale en Steven in het schemerdonker over het podium. Het publiek zorgt voor een warm onthaal en onder het stemmen en installeren, begroeten de bandleden hun publiek. Er wordt behoorlijk uptempo geopend met nummers als ‘Zodiak’ en ‘Copache’ en dit tempo blijft een aantal nummers hangen; de sfeer zit er direct goed in en een (kleine) pit vormt zich al snel voor het podium. Ook de Beatles cover ‘I Wanna Hold Your Hand’ gaat er prima in. De band heeft het zichtbaar goed naar de zin; grappig ook, die combinatie van clowneske, in fel rood uitgedoste McDonald en in duister gewaad, uiterlijk norse King Buzzo, die verdacht vaak een grijns of zelfs een enkele brede glimlach vertoont. Soms krijg ik een kleine AC/DC déjà vu als er weer uitgebreid gestemd moet worden (gelukkig vaak goed opgevangen door drummer Crover), maar verder is er eigenlijk weinig af te dingen aan de muzikale kwaliteit van het gebrachte repertoire. Ook de kauwgomballen boogie ‘Hammering’ is een fantastische introductie van het doomy ‘Never Say You’re Sorry’ waar Buzz zich op Hendrix ijs waagt, wat net niet overal helemaal kan overtuigen. Ook jammer dat hij zijn pedalen bij de versterker heeft staan, waardoor hij tijdens wah-solo’s vaak met de rug naar het publiek staat. De set wordt vervolgt met een aantal “best of” sludge metal Melvins tracks waarmee ze overdonderend duidelijk maken waarom ze wel de grondleggers van het genre worden genoemd. Met versterking van een tweede drummer en bassist (Taipei Houston) wordt de reguliere set afgesloten met het ultieme ‘Night Goat’.

Na een paar minuten komt de band nog terug voor een toegift (“dit doen we nooit!”) ‘Boris’, waar Buzz zich als een ware Gene Simmons op het podium waant in de afsluitende solo performance (al deed het mij in sommige opzichten qua expressieve zang ook aan Kevin Coyne denken). Een zeer geslaagd optreden, waarna het merendeel van het publiek huiswaarts gaat (beter zal het toch niet meer worden?). Ik waag me nog even in de kleine zaal alwaar Soul Glo heel veel herrie staat te maken; ik hoor in de paar minuten dat ik binnen ben geweest een mix van (voor mij) rommelige, heel snelle hardcore/street-punk en iets wat op house beats lijkt; niet mijn kopje thee, maar ik hoop oprecht dat ze het aanwezige publiek wel blij hebben kunnen maken. Mijn avond is in ieder geval wel besteed en ik heb het prima naar de zin gehad.