Enkele weken geleden beschouwden we ‘Wave Canon’, de nieuwe plaat van het Dordtse gezelschap The Machine. Echter, de plaat en de band maakten een dusdanige indruk dat een tweede redacteur vroeg of hij zijn licht er ook over mocht schijnen. Geheel tegen onze gebruiken in, dus bij wijze van zeer hoge uitzondering, krijgt u dus een tweede recensie van hetzelfde album. Waarom? Omdat ie niet te vermijden is, daarom. (Red-ALOM)

Tot een paar weken geleden had ik nog nooit van The Machine gehoord. Toen zag ik ze live op Sonic Whip en ik had meteen al door dat ik hier te maken had met een hele positieve club mensen die er geen doekjes omheen winden maar gewoon muziek je bakkes in spelen. En dan was de muziek ook nog eens loeilekker. En kom, laten we eerlijk zijn, The Machine is gewoon een hele vette bandnaam. Groot was mijn vreugde toen ik hun nieuwste album, ‘Wave Cannon’ in mijn mailbox aantrof en zich nog niemand had gemeld om deze schijf te recenseren.

Dit wordt een positieve recensie, dan is dat vast duidelijk.En ik zeg dat zo stellig omdat dit album mij een bepaald gevoel geeft. Ik heb dagelijks te maken met drama, negativiteit en bullshit. Dat zijn drie dingen waar ik helemaal geen connectie mee heb. Ik vind dat veel mensen zich aanstellen en van muggen olifanten maken, en ‘Wave Cannon’ is zo klaar als een klontje: gewoon lekkere stampmuziek gemaakt om jou goed te laten voelen. En daar slaagt het in. Als ik zeg stampmuziek dan bedoel ik niet hersenloos gepingel, want dat is dit allerminst. Ik bedoel dan Ready, Set, Go!

Er gebeuren een hoop dingen tegelijk op dit album, en het is dan ook (zoals bij veel albums) een aanrader hem de komende tijd op repeat te zetten, zodat je de volledige ervaring meekrijgt. Er worden verschillende aantrekkelijke genres zonder moeite samengevoegd en het geheel schommelt ergens tussen stoner metal en desert rock, iets meer naar de desert rock kant neigend. Het begin van het album, namelijk de eerste klanken van ‘Reversion’, is echt mega voorspelbaar. En dat kan positief of negatief zijn, afhankelijk van wat je van stoner vindt,.maar al heel snel wordt duidelijk dat we hier helemaal niet met een band te maken hebben die een goedbevonden formule herhaalt. Nee, The Machine is van een beduidend hoger kaliber dan dat en combineert bovengenoemde genres soepeltjes met bijvoorbeeld grunge en spacerock. Ik zeg grunge omdat ik bij sommige stukken moet denken aan Alice In Chains of zelfs Nirvana (ik heb het dan over de zangpartijen) en spacerock, omdat er voldoende vernieuwing en experimentatie in de muziek zit, die je het gevoel geven lange afstanden af te leggen en wonderbaarlijke dingen te zien. Of horen. Ik moet zelfs hier en daar denken aan het vorige album van [url=https://arrowlordsofmetal.nl/wizard-rfile-wizard-rifle/]Wizard Rifle[/url].

Als we het over hoogtepunten hebben dan zou ik graag de title track noemen, ‘Wave Cannon’. Maar dit is een album zonder hoogtepunten omdat alles gewoon goed is. Met dit nummer is de band wel heel erg op dreef en er zijn momenten dat je denkt, okay, nu zal het wel afgelopen zijn, maar dat is dan niet zo! Ze gaan dan nog harder door, zo van, waarom niet? En dat siert The Machine. Het album is erg belonend. Het is fris, het is lekker, het is alsof je wakker wordt nadat je een avond niet gedronken hebt, de blauwe lucht ziet en denkt, fuck, we gaan vandaag iets heel moois doen. Ik hou van The Machine.