‘Silence Is A Bomb’ is een logisch vervolg op ’Ain’t Rock ‘n’ Roll’ en is weer inclusief een behoorlijk Millencolin-gehalte. De toch wel behoorlijk commercieel aandoende poppy punk-rock is wederom van zeer behoorlijke kwaliteit en voor veel luisteraars aardig pakkend. Op de enigszins bevreemdende titelsong/intro ‘Silence Is A Bomb’ na, is de productie optimaal; inclusief heel veel aandacht voor de mix van harmonieën en koortjes. Voor mij persoonlijk had dat wel iets minder gemogen, maar ik denk met het oog op een zo breed mogelijk publiek een goede zet. Qua structuur kan er wel eens een beetje van het voorzichtige pad afgeweken worden; de soms verrassende wendingen in de arrangementen, die net even afwijken van het standaard pop-punk straatje, zijn voor mij een behoorlijk pluspunt. De vaak jolig stemmende muziekjes kan ik dan weer niet rijmen met de soms ronduit gitzwarte tekstfragmenten, maar hier zal ongetwijfeld een verklaring voor zijn. Enkele luistertips: ‘Cut Moon Bleeds’ met creatieve seventies afwisseling van drum en gitaar fills en ‘Stranger In The Next Room’ die een paar verrassende muzikale zijpaadjes neemt.