Toen we in de jaren negentig My Dying Bride ontdekt hadden, bleek hun violist/pianist Martin Powell een gastbijdrage te doen bij het Australische Cryptal Darkness. Dat was ook doom/death metal met de veelzijdige Mark Kelson als bezieler. Tien jaar heeft Cryptal Darkness bestaan, maar in 2003 werd de naam veranderd in The Eternal en werd de muziek minder extreem en melodieuzer. Elk album dat de band maakte, toonde aan dat Mark Kelson een betere muzikant werd en de verschillende bezettingswijzigingen succesvol kon oplossen met nieuwe krachten. De band bracht tot nu toe zes albums uit op kleinere labels, maar het is hoopgevend voor nieuwe kansen dat ze nu opgemerkt en getekend zijn door Reigning Phoenix Music.

Die nieuwe kans wordt kracht bijgezet met de release van ‘Skinwalker’, een heerlijk album vol melodieuze, weemoedige muziek waarin invloeden van uiteenlopende bands als Swallow The Sun, Anathema, Amorphis en Katatonia te horen zijn (om er maar een paar te noemen), niet toevallig allemaal bands waarmee men eerder al toerde. Want ondanks de verre locatie in Australië schrok The Eternal er nooit voor terug om buiten het uitgestrekte thuisland eveneens regelmatig de hort op te gaan in Europa en de VS. The Eternal bestaat nu uit Mark Kelson (zang, gitaar) en tweede gitarist Richie Poate (sinds 2018 in de band) als Aussies en twee opmerkelijke Finse muzikanten die beiden te linken zijn aan Amorphis: op bas Niclas Etelävuori (tot 2017 bassist Amorphis) en drummer Jan Rechberger die nog steeds in Amorphis drumt (sinds 2002). Nu is Kelson al jaren op goede voet met Finland want vroeger was men getekend door Firebox en er waren al eerder Finse muzikanten in zijn band, maar deze twee Finnen zijn wel bekende koppen. Handig om de faam van The Eternal uit te breiden!

Noteer echter ook dat dit een puur album is zonder concessies. Er wordt geen duimbreed toegegeven aan de commercie, want maar liefst vier van de negen nummers naderen of passeren de 10 minutengrens. We hadden niet anders verwacht. Opener ‘Abandoned By Hope’ is al meteen zo’n uitgebreid avontuur, maar het toont wel meteen aan dat The Eternal tot veel in staat is. Het donkere timbre treedt binnen vanaf de eerste seconde, met doom riffs, zang die weldra overgaat in grunts en even later mooie cleane zang. Mogelijk komen de grunts uit de keel van Amorphis zanger Tomi Joutsen, want hij staat als gast vermeld. Een bijkomende pluim voor de gitaar leads die zelfs huilende Pink Floyd invloeden vertonen. Vlak daarna volgt als single het smooth rockende ‘Deathlike Silence’ dat een blauwdruk is voor de meer rechttoe rechtaan songs met catchiness. Let op het fraaie Hammondorgel in het mediumtempo ‘Under The Black’, een song met enige affiniteit met Anathema ten tijde van ‘Alternative 4’. Swallow The Sun komt dan weer om de hoek kijken tijdens het vlotte en sensitief gezongen (ook even vrouwenzang) ‘When The Fire Dies’, eveneens een single. Een invloed die ook te merken is in het rustige en soms rockende ‘Fall Upon The Earth’. Lange tracks als het met uitwaaierende gitaren aanvangende ‘The Iconoclast’ (cleane zang met repliek van grunts en prachtige gitaarsolo’s voor een zwevend gevoel) en vooral het ietwat griezelige titelnummer zijn pakkend en verrassend. In de titeltrack sluipen ritualistische tendensen binnen, met bezwerende keelgezangen. Dat is vast de bijdrage van Albert Kuvezin, met zijn gouden keel heeft hij al awards gewonnen. Overigens passeerden buiten Tomi Joutsen ook Santari Kallio (Amorphis) en Sami Yli-Simiö (Kreator) nog even langs voor een toevoeging. Het album eindigt met de donkere gezangen van de laatste lange turf ‘Shattered Remains’ dat weer een nieuw blik emoties opent op een bijzonder imposante manier. Het is dus een uur lang genieten geblazen van begin tot einde, zelden met zoveel finesse gehoord. Met dit zevende album ‘Skinwalker’ moet The Eternal het echt gaan maken! Dat is verdiend!