Italië is al sinds mensenheugenis een serieuze meedinger in de top drie als het gaat om zaken omtrent kunst en wetenschap. Metal is een prachtige combinatie van die twee dingen, en ook op dat vlak telt dit prachtige land mee. Sommige Italiaanse bands laten hun gevoel voor humor de boventoon voeren, maar dan, als de kinderen op bed gaan en de lichten dimmen, dan komen er albums uit de kast van een wat ernstigere noot. ‘The Longest Year’ van The Blacktones is zo’n album. Het weegt zwaar op de ziel maar weet de luisteraar tevreden en gelukkig achter te laten.

Ik kan het niet laten om iets te zeggen over genres, enkel omdat deze band ze zo goed combineert. Het maakt het ook makkelijker voor lezers die nog niet bekend zijn met The Blacktones om een beeld te krijgen. De basis, zij het een smalle, is een heerlijke doom metal, waar we dan de heldere vorm van stoner (dus niet het fuzzy gedeelte) overheen gieten en er wat sprinkles grunge aan toevoegen. Die grunge zit hem met name in de momenten dat we dubbele vocalen horen. Voor degenen die denken, pfff, dat grauwe gedoe weer? Nee! The Blacktones weet dit te combineren tot iets fris en vernieuwends. Dus ook als je alle doom albums sinds 1870 hebt gehoord, zul je dit erg gaan waarderen.

Wat ik heel lekker vind aan ‘The Longest Year’ is dat er een algehele sfeer van melancholie heerst, dat duidelijk in elk nummer rondspookt en het een extra lading geeft. De muziek is zwaar, heeft kneiterstrakke breaks en maakt zo goed als geen gebruik van gitaarsolo’s. De gitaren worden in plaats daarvan ingezet om zwaarmoedige melodieën tevoorschijn te toveren. Voor wat experimentatie zijn we bij deze band ook aan het juiste adres: sommige nummers worden voorzien van een industrieel randje, wat eigenlijk een ideale toevoeging is aan de muziek. Het zorgt er ook voor dat er aardig wat variatie doorheen de plaat zit. Oh ja, ik zou bijna vergeten dat de stem van zanger Aaron Tolu van enorme waarde is voor The Blacktones. Hij varieert van een krachtige, cleane zang, waarmee hij in staat is een sombere ondertoon te leggen, tot scherpe grunts, waarmee verschillende emoties worden blootgelegd. Sommige stemmen zijn zo goed, en die hebben om echt tot bloei te komen de juiste muziek nodig, anders gaat het verloren. Deze band laat beide heel fijn op elkaar aansluiten waardoor zowel de zang als de muziek angstaanjagend goed uit de verf komen.

Je hebt bands die met een zeer degelijk tot goed debuutalbum komen, waardoor de verwachtingen hoog gespannen zijn, en die vervolgens maar wat aan blijven modderen. En je hebt bands die serieus aan de weg blijven timmeren en na elk goed album een nog beter album weten te creëren. Tot die tweede categorie behoort The Blacktones, en ‘The Longest Year’ is een album dat je zeker dit jaar nog moet aanschaffen. Je zult er geen spijt van krijgen.