The Aristocrats is een van die bands die ik vaak voorbij heb zien komen maar waar ik eigenlijk heel weinig muziek van heb gehoord. De superband bestaat inmiddels alweer tien jaar en de heren hebben inmiddels al aardig wat albums uitgebracht, vier studio’s en drie live albums. Maar alle zelf respecterende prog bands brengen tegenwoordig een live album uit voor elk studio album dat wordt uitgebracht, ook The Aristocrats volgen dat recept. Het vierde live album kwam begin mei uit onder de naam ‘FREEZE! Live in Europe 2020’.

Gewapend met een nieuw album ging de band op tournee en werd een optreden Spanje uitgekozen om op te nemen voor een release. Niet wetend dat vlak daarna een pandemie de wereld (en tournees) zou verstoren. Achteraf dus fijn voor de fans dat ze nog naar een redelijk recent live optreden kunnen luisteren. Van de zes liedjes die op het album staan komt er slechts één niet van het meest recente studio album ‘You Know What…?’ (2019), dus als je op zoek bent een live registratie van de bands’ nieuwste muziek dan biedt dit album zeker uitkomst. Wie de band kent zal niet verrast opkijken als ik zeg dat het muzikale niveau extreem hoog is en dat fouten in de verste verte niet te vinden zijn. Toch klinkt het niet zo klinisch of gepolijst als wat je bijvoorbeeld hoort bij Dream Theater. Ik denk eerlijk gezegd dat daar ook de charme van de band vandaan komt, het zijn gewoon drie muzikanten die met veel plezier muziek maken met de nodige speelsheid. Maar dan op extreem hoog niveau. De fans van de band krijgen in ieder geval een prachtig album voorgeschoteld.

Toch moet ik bij dit soort reviews het album van twee kanten benaderen, want natuurlijk vinden de fans het mooi als de opname goed is maar hoe zit het met de rest van de wereld? En daar moet ik toch wat kritisch zijn. Hoewel het muzikale niveau waanzinnig hoog is kan ik dat niet zeggen van de composities. De liedjes voelen voor mij eigenlijk niet aan als échte liedjes, maar meer als jamsessies die met de Franse slag zijn uitgewerkt tot composities. De muziek is heel speels en onvoorspelbaar, maar dan niet op de manier waarop ik dat graag zou horen. Maar goed, ik luister dan ook liever naar uitgewerkte composities met een verhalende lijn. Je hebt natuurlijk ook mensen die uren naar Joe Satriani kunnen luisteren, wat ik na een paar liedjes al goed zat ben. Ook al is het heel knap wat hij doet. Hoor je in het Satriani kamp, dan kan je het album van The Aristocrats zeker een keertje opzetten. Maar luister je liever naar verhalende composities en ben je geen fan van eindeloos gepingel, dan kan je dit album beter overslaan. Een heel knap album maar niet een voor het grote publiek. Wel erg leuk voor de fans.