Al vanaf het titelloze debuut in 2014 brengt het Italiaanse symfonische gezelschap Temperance heel regelmatig uitstekende albums uit. Om met het hoge tempo van een plaat per anderhalf jaar continu kwaliteit te blijven bieden moet je uit het juiste hout gesneden zijn als componist en muzikant én behoorlijk hard voor de zaak willen werken, en blijkbaar heeft Temperance die combinatie van kwaliteiten in huis. Op het laatste wapenfeit ‘Of Jupiter And Moons’ is de stijl ietwat meer traditionele power metal gebogen. Temperance lijkt er de band niet naar om hetzelfde album twee keer te maken, want ook dit ‘Viridian’ kent weer een ommezwaai in geluid, dit keer naar het wat modernere.

Dat modernere geluid is al onmiskenbaar in de laag gestemde opener ‘Mission Impossible’, wat een van de zwaardere nummers is die ik tot noch toe van de band heb gehoord. Desondanks is het ontzettend pakkend en durf ik mijn hand in het vuur te steken voor de live-potentie van dit nummer. De band biedt plaats aan liefst drie vocalisten en doet daarmee denken aan rijzende sterren Brothers Of Metal. ‘I Am The Fire’ doet mede door het hoge gillen van Alessia aan als Battle Beast in hun betere dagen, en Battle Beast is een naam waar ik vaker aan zal denken gedurende dit album. Het heerlijke ‘My Demons Can’t Sleep’ is uitgekozen voor de videoclip en dat is een goede keuze, want dit rijke en snelle juweeltje is een van de hoogtepunten van het album. Het slaat perfect de brug tussen de meer symfonische historie van de band en het zwaardere geluid van de rest van het album. De titelsong van het album is ook weer een snelheidsduiveltje, terwijl ‘Let It Beat’ zich niet geheel verrassend vooral focust op een mid-tempo drumritme. Maar welk nummer je er ook uitlicht, overal hoor je dat rijke geluid van gitaren, vocalen en symfonie in goede balans, en dit is waar Temperance altijd al goed in is geweest. ‘Nanook’ is ook zeker een vermelding waard, wat een heerlijke instrumentatie hier zeg! Ook de twee gevoeliger nummers, ‘Scent Of Dye’ en ‘Gaia’ weten de Temperance sfeer goed vast te houden. Het eigenaardige twee minuten durende ‘Catch The Dream’ sluit het album af met vocale overlays over ritmisch handenklappen. Tegen die tijd heb ik die droom die de muziek van Temperance heet al gevangen, en heb ik die nog eens van voor af aan afgespeeld, en zo nog een paar keer.

Je zou het met de oververzadiging van de symfonische power metal markt vandaag de dag toch bijna onmogelijk achten dat er nog eens een band met kop en schouders boven dat gevreesde maaiveld uit zou groeien. Temperance is zo’n band. Temperance is de band die alle ingrediënten in huis heeft om de harten van symfonische metalfans wereldwijd te gaan veroveren. Temperance heeft het muzikale genie, heeft de wil om ervoor te knokken, heeft vijf albums bomvol pure kwaliteit en heeft volop vernieuwende muzikale ideeën. Kopen die plaat!