TDW is de noemer waaronder muzikant Tom de Wit al jaren progressive metal albums uitbrengt. Zijn eerste werk ‘First Draft’ kwam zo’n zestien jaar geleden uit en sindsdien heeft hij nog vijf soloalbums en een Dreamwalkers Inc. album uitgebracht. Dit jaar komt zijn nieuwste en meest persoonlijke album uit die het verhaal vertelt over de confrontatie met zijn eigen sterfelijkheid, toen hij serieus ziek werd rond zijn negentiende jaar op deze aarde. Hij besloot om dit album niet onder de  Dreamwalkers Inc. naam uit te brengen maar weer als echt solo album. Het nieuwe werk kreeg de naam ‘The Days The Clocks Stopped’ en is begin December beschikbaar.

Hoewel de Wit in het verleden alles zelf heeft gedaan roept hij tegenwoordig de hulp in van andere muzikanten, zoals gitarist Rich Gray (Aeon Zen), drummer Fabio Alessandrini (Annihilator), cellist Remco Woutersen, en nog een legio aan muzikanten die solo’s hebben ingespeeld. Hij maakt progressive metal die vertrouwd aanvoelt en die, bij vlagen, doet denken aan Riverside. Ik kan mij niet meer herinneren wat het laatste TDW album is die ik heb gehoord, maar ik vind de kwaliteit van ‘The Days The Clocks Stopped’ in ieder geval flink verbeterd. Niet alleen productioneel, of zang technisch, maar ook de composities lijken sterker dan voorheen. Wellicht komt dit door de persoonlijke van het album. Hoe dan ook, het album verraste mij in positieve zin. De Wit weet interessante gitaarpartijen te bedenken en kan soms fel uit de hoek komen met pakkende passages, hierdoor blijven ook de langere nummers vaak interessant. Hoewel ik soms wel het gevoel heb dat de langste liedjes een halve minuut korter hadden kunnen duren. Maar goed, dat mag de pret niet drukken. Instrumentaal is alles super strak en goed ingespeeld en moet ik in het bijzonder complimenten geven aan de gastgitaristen die uitstekende solo’s hebben afgeleverd, vooral die van Marco Sfogli (James LaBrie) is niet verkeerd.

‘The Days The Clocks Stopped’ is een album waar Tom de Wit trots op mag zijn. Het is een goede en verdiende stap in de richting van meer nationale erkenning voor zijn muziek. Het niveau van de grote jongens in het genre wordt nog net niet gehaald, maar dat verschil is niet meer zo heel groot en zit enkel in de details. Zo ben ik bijvoorbeeld niet kapot van de vocalen. Hoewel de Wit zeer verdienstelijk zingt, zeker in de hardere passages, is hij simpelweg geen supergetalenteerde zanger. Het is zuiver en correct, maar het raakt me niet. Ook mochten de langere liedjes van mij wel iets korter zijn, bij vlagen had ik het gevoel dat de afronding van een nummer eerder ingezet had kunnen worden. Al met al zijn het details waar nog wat ruimte voor verbetering te vinden is, maar dat mag men er niet van weerhouden om dit, verder uitstekende, album een keertje te draaien. Een verdiend goede score dus.