Een mix van de complexe structuren van progressieve metal à la Tool en Opeth en het karakteristieke intense en vaak duistere geluid van post metal zoals bekend van bands als Russian Circles en Cult of Luna; dat was wat de mannen van Tarmak voor ogen hadden toen ze vijf jaar geleden de band begonnen. De drie Gentenaars hebben jaren gesleuteld en geschaafd tot ze uiteindelijk een balans vonden tussen de elementen die ze in hun muziek wilden opnemen.

De jaren in de oefenruimte en op diverse podia hebben geleid tot een eerste EP met vier nummers die in iets meer dan 25 minuten de diverse kanten van Tarmak laten horen. Wat daarbij opvalt is dat de band, in tegenstelling tot een aantal van hun grote voorbeelden heeft gekozen voor een vrij sober, zelfs tot de kale essentie uitgebeend geluid dat voor de verandering niet als een wall of sound van op elkaar gestapelde lagen muziek bestaat. De gitaar, bas en drums, aangevuld met hier en daar wat moogachtige synths zijn naast elkaar, elkaar aanvullend en versterkend te horen. Een keuze die over het algemeen goed uitpakt.

De debuut EP ‘Plow’ bestaat uit vier vrijwel instrumentale nummers waarin de onderlinge rolverdeling verrassend anders is dan we gewend zijn in powertrio’s en rock in het algemeen. Hier geen ritmesectie die slaafs een fundament legt waarop de allesoverheersende sologitaar kan schitteren. Een groot deel van de tijd klinkt Tarmak als een eigentijdse Primus die instrumentale versies van Tool songs ten gehore brengt. Dat is best grappig, maar ook wel een beetje vreemd. Tarmak is de Belgische rockvertaling van Rivella. Soms klinkt het nog wat onaf, zoals in ‘Petanque’, een nummer dat uit een aantal tamelijk willekeurig aan elkaar geplakte fragmenten lijkt te bestaan en pas tijdens het laatste fragment enige spanning krijgt. Het daaropvolgende ‘Krampus’ schiet dan weer uit de startblokken met een prominente stuwende baslijn die wordt ondersteund door spaarzame gitaarakkoorden, om na ruim een minuut ballistisch te gaan in een ware aanslag op het bevattingsvermogen. Dit is een typisch prog metal nummer met bizarre akkoordenschema’s en een overdaad aan maatwisselingen die zo een subsidie bij het Ministry of Silly Walks kunnen aanvragen. Het afsluitende ‘Toton’ biedt meer van hetzelfde en je zou stukken van dit nummer in ‘Krampus’ kunnen plakken zonder direct het verschil te horen. Dat is jammer want als deze band in één enkel nummer zoveel variatie kan stoppen, waarom lukt het dan niet om vier echt verschillende songs te maken. Het is een klein minpuntje bij een verder bijzonder debuut. Aan de andere kant vind ik het niet zo’n straf om naar twee erg hetzelfde klinkende maar wel krachtige songs te luisteren. Liever dat dan een losse flodder te moeten aanhoren.

Het lijkt erop dat deze band over een gezonde hoeveelheid zelfkennis beschikt. Tarmak weet wat zijn geheime wapen is, en dat is bassist Geert. Het is ongetwijfeld geen toeval dat hij prominent vooraan in de mix is geplaatst en de bas op momenten meer als solo-instrument optreedt dan de gebruikelijke gitaar. Dat is verfrissend. Na het beluisteren van ‘Plow’ is ook volkomen duidelijk waarom zijn bijnaam “trekpaard” luidt, hij neemt Tarmak op sleeptouw. Het veelal ontbreken van vocalen helpt enerzijds bij het benadrukken van de complexe en tegendraadse ritmes, maar is anderzijds ook een gemis, zoals ‘Krater’, het enige nummer met zang aantoont. Je gaat je afvragen hoe die andere drie nummers geklonken zouden hebben als daar een zanglijn aan toegevoegd was. Zou het beter zijn geweest of is het gewoon goed zo? Misschien is de conclusie gewoon dat Tarmak eerder een Russian Circles met trekjes van Tool, dan een Tool met trekjes van Russian Circles is. Hoewel beide opties eerlijk gezegd te veel eer zouden zijn, Tarmak komt pas kijken en speelt op dit moment nog een paar divisies lager.

‘Plow’ is niet perfect, er was zeker nog ruimte voor verbetering. Dat neemt niet weg dat Tarmak een verrassend visitekaartje heeft afgeleverd.