Toen Sulphur Aeon in 2018 hun voorlaatste wapenfeit ‘The Scythe Of Cosmic Chaos’ uitbracht, nam ik die release een beetje voor kennisgeving aan. Niet slecht, maar ook niets iets om over op te veren. Hoe erg zat ik daar naast? Als bij toeval belandde het ding op mijn toen net nieuwe telefoon, en inmiddels behoort dat album, samen met ‘Necrobreed’ van Benighted uit 2017, met afstand tot de extreme metal releases die ik het vaakst gedraaid heb. Ineens viel het kwartje, de duisternis, het fanatisme, het onheil, ik had nog nooit zo’n perfecte mix van al mijn favoriete elementen op 1 album gehoord.

Sulphur Aeon heeft het vermogen om binnen hele duidelijke kaders van een genre, blackened death metal, enorm onderscheidend te zijn. Je hoort direct of zij het zijn, of iets dat er op lijkt, danwel er op geïnspireerd is. Voltrekt uniek, en dat is eigenlijk waar ik altijd naar op zoek ben in een band. Iets waardoor je meteen de identiteit kan vaststellen. En dat is niet heel veel bands gegeven.

Toen dit ‘Seven Crowns And Seven Seals’ mij bereikte, waren de verwachtingen dan ook enorm hoog gespannen. En mijn eerste reactie bleek andermaal niet de juiste. Ik was er niet eens écht zo van onder de indruk. Maar na een paar luisterbeurten slijt ook dit album in, met hele diepe sporen. Elk nummer is goed, elk nummer heeft zijn eigen identiteit, elk nummer staat in verband met elkaar. Hun occulte en Lovecraftiaanse insteek neemt je bij de hand, alsof je in een drone visualiserend langs je eigen, meest duistere gevoelens mag reizen, met een panic button voorhanden. Maar in plaats van daar op te drukken, druk je op “repeat”. Wat een album is dit, zeg.

Voor mij persoonlijk is er geen enkele twijfel, dit is mijn album van het jaar. Tegelijk ben ik ook een beetje terughoudend met dat te hoog van de toren te blazen, want er valt best nog wat op aan te merken. Zo verslikt zanger M. zich in zijn metrum op ‘The Yearning Abyss Devours Us’ (“a sound of a thousand perverted echoes”, dat stuk past niet helemaal lekker), ofschoon ik hem ook dingen hoor doen waar ik normaal niet zo van hou, totdat hij het hier doet en ik fan-neigingen bij mezelf bespeur. Ik heb het dan met name over dat epische clean zingen, wat je doorgaans meer bij folkbands verwacht. En ook vanwege zijn lyrics raak ik buitengewoon gebiologeerd en uitgedaagd, trouwens. Verder is het album net wat te kort en ik ben er nog niet helemaal uit of ik deze productie iets te dof vind, of juist perfect vind passen. En die vraag kan ik waarschijnlijk nooit beantwoorden. Wat ook meespeelt, je hebt death metal en death metal. Mensen die voor de hitjes gaan, die gaan deze op atmosfeer gestoelde vorm misschien wel nooit snappen, het is dus meer een band voor de death metalfans die diepgang zoeken. De fijnproevers, maar dan vanaf de andere kant bekeken, zogezegd. En tot slot had wat mij betreft het gas wel IETS vaker open gemogen.

Dat alles neemt niet weg dat dit een plaat is die ik op kan zetten zonder verder iets anders te doen. En dat is met alle afleiding die ik mezelf aan heb geleerd tijdens muziekluisteren eigenlijk een zeldzaamheid geworden. Ga ze zeker checken op Eindhoven Metal Meeting en ga zeker dit album een kans geven, als je van blackened death metal met een uniek karakter houdt, waarvoor je overigens bij Ván Records sowieso wel aan het juiste adres bent. Maar echt, wat een trip is deze plaat, als je het eenmaal een kans hebt gegeven om hem écht te leren kennen. Met het titelnummer als betoverend hoogtepunt.