De Candyman is terug! Slechts twee jaar na zijn laatste solo album ‘I Found The Sun Again’ stelt zanger/gitarist  Steve ‘Luke’ Lukather zijn nieuwe werk onder de titel ‘Bridges’ aan u voor. De vraag is natuurlijk of een soloplaat van de Toto-gitarist op de pagina’s van een webzine thuishoort dat zich ‘Lords Of Metal’ noemt. Laten we zeggen dat dit album op de zondagen best zijn rondjes mag draaien in een willekeurig “Huize Metal”.

Lukather is natuurlijk het meest bekend als gitarist en de laatste jaren ook als zanger van Toto. Minder bekend is wellicht dat hij als sessie gitarist een onmetelijke Curriculum Vitae heeft die zicht strekt van Michael Jackson (jawel, de slaggitaarpartijen op ‘Thriller’ zijn van Lukather) tot Chicago, van Peter Criss tot Lionel Richie en van Donna Summer tot Earth, Wind & Fire.

Daarnaast heeft Lukather een aantal solo platen gemaakt (‘Bridges’ is nummer negen) waarvan ‘Candyman’ uit 1994 en ‘Luke’ (1997) de bekendste zijn. Op zijn solowerk wil de snarenplukker nog wel eens stevig uit de hoek komen. Op ‘Bridges’ valt dat echter tegen. Het album bevat poprock zoals zijn band dat ook maakt wat ook niet gek is aangezien Toto collega’s als David Paich, Joseph Williams, Lee Sklar en Simon Philips allemaal te horen zijn op de plaat. Ook Steve’s zoon Trev speelt een paar mopjes mee. De gitaarsolo’s van Luke zelf zijn (uiteraard) om door een ringetje te halen (zet ‘When I See You Again’ maar eens op).

‘Not My Kind Of People’ is lekker stevig en ‘Take My Love’ is een relaxte slow blues. Afsluiter ‘I’ll Never Know’ bevat heerlijk Eddie Van Halen achtig getokkel. Mooi om te horen, Eddie en Steve waren immer twee handen op één buik. Toch bevat ‘Bridges’ ook wel nummers die je als metalfan het liefst skipt, hoor. Daarmee is ‘Bridges’ toch vooral een album voor poprock liefhebbers, Toto fans in het bijzonder. Als metalhead kun je deze plaat toch beter overslaan, tenzij je een fijn muzikaal behangetje voor je zondagochtendontbijtje zoekt.