Francis Rossi heeft allang de pensioengerechtigde leeftijd voor muzikanten overschreden, maar heeft als enig overgebleven origineel bandlid het toch aangedurfd album nummer 33 van Status Quo op te nemen. Voor mij persoonlijk is toch duidelijk de periode dat Alan Lancaster en John Coghlan nog deel uit maakten van Quo de meest gewaardeerde, maar ook als tandem hebben Parfitt en Rossi nog best aardig werk gebracht, met hulp van een niet misselijke begeleidingsband natuurlijk. Rossi heeft voor het schrijven van de nummers ditmaal bijval van oude bekende Bob Young en de rest van de band heeft ook zijn bijdrage mogen leveren. Deze band heeft genoeg samen meegemaakt een ook zeker de muzikale kwaliteit in huis om als een (h)echte band te klinken, maar toch zit vaak bij de luisteraar ergens dat onderbuik gevoel van Rossi en begeleidingsband.

Toch moet gezegd dat er gepoogd is dicht in de buurt van de good old seventies te komen met tracks als het ouderwets stevige ‘Cut Some Slack’ en net iets mindere boogie werkjes ‘I Wanna Run Away With You’ en ‘Falling Of The World’, die weer een beetje slappe aftreksels van hun eigen vroegere werk zijn. Natuurlijk zijn er ook weer een paar heel poppy stukjes bij zoals het afsluitende ‘Running Out Of Time’. Buiten het echt lekkere ‘Cut Some Slack’, zijn er een paar nummers die eigenlijk best leuk zijn zoals het met AC/DC riff aanvangende ‘Liberty Lane’ die in een net iets te slappe Quo drive terecht komt, of het echt hoopvolle begin van titeltrack ‘Backbone’ of ‘Get Out Of My Head’. Ook qua timing en hooks kunnen er in ‘Backin’ Off’ en ‘Better Take Care’ een paar creatieve elementen ontdekt worden. Natuurlijk hebben Rossi en co hier geen toekomstige klassieker afgeleverd, maar de meeste fans zullen dit toch best kunnen waarderen.