Spillage bestaat tien jaar en viert dat heugelijke feit met hun vierde album ‘Phase 4’. Het Amerikaanse heavy/doom zestal rond gitarist Tony Spillman komt uit Chicago, de bakermat van Trouble en wordt  mede  om die reden (en vanwege de productionele diensten van Trouble gitarist Bruce Franklin) nog al eens met hun stadsgenoten vergeleken.

Toch heeft Spillage een eigen smoelwerk dat weliswaar wel eens aan Trouble doet denken maar toch de enkels meer in de heavy metal –  dan in de vette doom-klei heeft staan. Van de voorgangers ‘Blood Of Angels’ (2019) en ‘Electric Exorcist’ (2021) was ik al redelijk onder de indruk. Op ‘Phase 4’ wordt het niveau echter nog een latje hoger gelegd. Laat je niet misleiden door het intro van ‘Phase 4’ dat rechtstreeks van een Ayreon album (‘Flight Of The Migrator’) afkomstig lijkt te zijn. Het titelnummer knalt er daarna namelijk meteen lekker heavy in met een lekker swingende gitaarriff. Wat meteen opvalt is de grote(re) rol die het Hammond orgel van toetsenist Paul Rau heeft gekregen. Zanger Elvin Rodriguez heeft ook stappen gemaakt. De man heeft een paar fijne stembanden die perfect bij de lome metal van zijn collega’s passen.

De single ‘Nail Biter’ is wat meer uptempo maar blijft de swing van de opening houden. Een lekkere headbanger. Eerste hoogtepunt voor mezelf komt met het nummer ‘Demon, I’ dat inderdaad een beetje naar Trouble neigt. Niet alleen muzikaal maar ook op het gebied van de zang. Het geluid van Rodriguez komt (een klein beetje) in de buurt van dat van wijlen Eric Wagner. In de gitaarsolo aan het einde van de track wordt duidelijk een buiging gedaan aan Ace Frehley (KISS).

De teksten van de tracks hebben als verbindend thema de huidige situatie in de wereld met AI technologie, relaties, manipulatie en invloeden van de politiek als centrale onderwerpen. In eerste instantie was het de bedoeling om een conceptalbum te maken met een gekke wetenschapper als centrale figuur wat het hoesontwerp (van bassist Billy McGuffey) verklaart. Het geluid is dik in orde, hiervoor tekenden de al genoemde Spillman samen met zijn amigo Bruce Franklin. Dat Spillage niet vies is van wat experimenteerdrift laat de band (gecompleteerd door tweede gitarist Nick Bozidarevic en drummer Chris Martins) horen op ‘Rise Of The Machines’, een trage beuker dat niet alleen door gitaarriffs wordt gedragen maar ook door de toetsenpartijen (denk aan Uriah Heep) en melancholieke zanglijnen. ‘Nothing To See’ is een wat langer en epischer nummer dat één gitaarriff als basis heeft en daarom wat voortkabbelt. 

Op ‘The Eleventh Hour’ hadden de heren de nogal overheersend aanwezige piano wat verder achterin de mix kunnen plaatsen. Het geeft het nummer wel een gezellig Rock ‘n’ Roll sfeertje. Afsluiter ‘Again’ had zo op een Black Sabbath album kunnen staan en mag het stempel ‘Doom’ absoluut dragen. Spillage levert met ‘Phase 4’ hun sterkste album tot nu toe af. Fans van hun eerdere werk kunnen nummer vier blind aanschaffen maar ook liefhebbers van heavy metal, jaren zeventig hardrock en/of doom metal doen er goed aan om ‘Phase 4’ aan een luisterbeurt te onderwerpen. Hopelijk lukt het de Nederlandse platenmaatschappij No Dust Records om de band naar Nederland te halen voor optredens. De cd verschijnt op 8 september, vinylliefhebbers moeten nog even wachten tot oktober/november.